مهمان این جمعه هفتگ ... آقای وحید باقرلو هستند 

شدیدا و عمیقا احساس می کنم دنیا داره به زوالش نزدیک میشه.

البته منظورم از دنیا، کره ی خاکی خودمونه.

نشونه هاش هم که داره روز به روز بیشتر نمایان میشه.

گرم شدن کره زمین.

کم آبی و خشکسالی.

از بین رفتن پوشش گیاهی و طبیعت.

از بین رفتن بسیاری از گونه های نادر حیات وحش.

رو به اتمام بودن منابع انرژی.

آلودگی و گرد و غبار و ...

همه ی اینها یه طرف، رو به زوال رفتن انسانیت انسان هم یه طرف.

مثلا چند وقت پیش یه بنده خدایی توی یه گروه تلگرام یه متن گذاشته بود و زیرشم کلی عکس.

متن رو خوندم و عکس اول رو دیدم و انقدر اعصابم خورد شد که از گروه خارج شدم.

نوشته بود خوردن جنین مرده ی انسان که مدتهاست در چین داره انجام میشه و یه چیز عادی شده. ولی جدیدا برخی رستورانها سفارش غذای انسان بالغ می گیرن و دختران جوان رو می خرن و می کشن و قسمتهای مختلف بدنشون رو با توجه به سفارشات گرفته شده، طبخ می کنن و ...

آدم حالش از آدم بودنش به هم میخوره.

یا ابرقدرتها جنگ راه میندازن و باعث کشته شدن میلیونها همنوعشون میشن که اسلحه بفروشن.

یا بیماری های واگیردار رو رواج می دن که دارو بفروشن.

جالب اینجاست که نه تنها توی ایران، بلکه توی کل کره خاکی، سردمداران همون کشورهای توسعه یافته و پیشرفته و چه و چه و چه که کعبه ی آمال خیلی هامونن هم هیچ عکس العملی از خودشون نشون نمی دن.

جالب تر اینکه باعث و بانی خیلی از این نشانه های زوال کره ی خاکی و زوال انسانیت خود همینا هستن.

یا اینکه وسایل ارتباط جمعی داره روز به روز پیشرفت میکنه و ارتباطات انسانها روز به روز پسرفت. شدیم آدمهایی که تمام میل به ارتباطشون، خلاصه شده توی انگشت شصتشون که صفحه موبایل و تبلت و کوفت و زهرمارشون رو بالا و پایین کنن.

یا اینکه شنیدم دارن ربات با هوش مصنوعی فوق العاده قوی تولید می کنن که بدون برنامه نویسی از پیش تعیین شده، خودش بتونه در شرایط مختلف تصمیم بگیره و عمل کنه. برخی کارشناسا پیشبینی کردن که این رباط ها، همون رباط هایی هستن که توی فیلمها دیدیم که به دست انسان تولید میشن و بعد بر علیه انسان شورش می کنن و نسل بشر رو منقرض می کنن.

داریم کدوم وری میریم؟

داریم چه بلایی سر خودمون میاریم؟

کوش انسانیت؟

کوش همنوع دوستی؟

کوش تمدن؟

کوش تعالی؟

کوش هنر متعالی؟

کی دیگه می تونه امید داشته باشه که در هرم نیازهای مازلو، به قله برسه، به خودشکوفایی برسه؟

تا خرخره فرو رفتیم توی باتلاقی که خودمون درستش کردیم و همچنان داریم بهش آب می بندیم و ...

اینم از شانس ماست.

ما نسل سوخته. ما که کودکیمون به جنگ گذشت و نوجوانی مون به تبعات جنگ و رشد بی رویه ی جمعیت و جوونیمون به پشت کنکوری و بی کاری بعد تحصیل و حالامونم به تحریم و بحران های مختلف و تورم کمرشکن و دزدی و اختلاس و ...

احساس می کنم

توی صفی وایسادیم،

که هیچوقت نوبتمون نمی رسه...

پینوشت:

خیلی وقت بود ننوشته بودم و حالا هم که بعد عمری به دعوت آرش عزیز نوشتم، کلش شد غر زدن و ناامیدی. ولی نهایتا معتقدم تا موقع رسیدن بیگ بنگی که خودمون داریم می سازیمش، چاره ای نیست جز امیدواری و البته یه کم بیشتر به فکر بودن.