آدم های الان نمی فهمند اما...

دروغ چرا؟! خواستم چهار خط بنویسم غیر از حرف ِ خواستن، نشد!
از خدا که پنهان نیست از شما چه پنهان بعضی روزها خیلی خودجوش انگشتام عین و شین و قاف را روی صفحه کلید بغل می کنند. می چسبند، ولشان نمی کنند هی.  مثل آن وقت هایی که انار خورده ام یا انگور یا یک چیز نوووچی شبیه این ها یا اصلن مثل همان شبی که پای سفره، عسل دهانت گذاشتم با همین انگشت اشاره ام. چند بار پاکشان کردم، افاقه نمی کند اما. حکمن شیرینی بعضی چیزها شیره ی جان آدمیزاد می شود، شیره ی جان مثل شیر مادر که می دود تو رگ نوزاد، مثل شربت آبلیمو و عسل زیر آفتاب صلات ظهرکه با همه ی آب بودنش گوشت می شود به تن، مثل شهد عاشقیت نوک انگشتان ما...
چند وقت پیش داشتم برای یکی از حس ِ خوب ِ دوست داشتن می گفتم. پرید وسط ِ حال خوبم گفت: تو یا دیوانه ای یا خوش خیال، دوره ی این حرف ها گذشته رفیق. خندیدم گفتم: دیوانه ی خوش خیالم. ادامه ندادم. همان شب نشستم فکری که چرا آدم های الان فکر می کنند عاشقیت فعل ماضی است در حالی که این همه لازم است و استمراری. نشستم فکری که آدم های الان چطور از دست دوست داشتن فرار می کنند، چطور دوست داشتن نمی گیردشان، خفتشان نمی کند! مثل من که یک روز، یک جایی دوست داشتنت گرفتم و حالا سال هاست هر روز محکم تر می فشاردم بین دستاش. نشستم فکری که حکمن آدم های الان خیلی ها شان انتخاب کرده اند یک چیز دست نیافتنی داشته باشند، و آن چیز دوست داشتن است، عاشقیت است انگار...
بگذریم. به ما چه اصلن. تو که بهتر از همه می دانی. من آدم ِ الان نیستم .من جا مانده ی دیروز و وامانده از امروزم. همان دیوانه ی خوش خیالی که یارو گفت. من آدم ِ قدیم ام. از همان قدیم ها هم بار ِ آبگینه ی دوست داشتنت را به دوش می کشم زیر سنگبارش این همه نگاهی که عاشقیت بلد نیستند، دوست داشتن نمی فهمند. به ما چه اصلن که آدم های الان نمی فهمند دوست داشتن آن چیزی نیست که دست نیافتنی باشد فقط شما بفهم که آغوش برای خواستنت هر روز باز تر می شود، اقیانوس تر می شود. شما بفهم...