دم غروبی باد می یومد... من و مانی  همین دور و برا راه می رفتیم که مانی خورد زمین ... بلندش کردم دیدم سرزانوش خراشیده شده.... دردش نیومده بود و مثل همون یک لحظه قبل به راه رفتنش ادامه داد .... اولین خراشیدگی سرزانو.... دم غروبی باد می یومد و من از زمین کنده شدم و رفتم به روزهایی که سرزانوم خراشیده می شد.... به روزهای کاغذرنگی برای فرفره... به روزهای حصیر برای بادبادک.... به روزهای هانیه برای دوچرخه اش... به روزهای قبول نیست پات روخط بود.... به روزهای با توی جرزن بازی نمی کنم.... اگه با پریسا دوست باشی من دیگه باهات دوست نمی شم.... تو زیزمین خونه حسین اینا یه مرده چال کردن.... عباس آقا لواشک هاشو گرون کرده ... مداد گلی من قرمزتر می نویسه .... از خونه خانم کهن اون ور تر بریم بابا دعوا می کنه.... نخ کوبلن سرمه ای داری؟ ... .دمپایی مهسا رو آب برررد ....

با خودم فکر می کردم که مانی زخم امروز زانوش هیچ وقت یادش نمی مونه...  منم یادم نمونده ..... اصلا چه اهمیتی داره اولین بار کی و کجا زانومون زخم شد .... دیگه بچه نیستیم... بزرگ شدیم.... اون روزا گذشت.... 

دم غروبی باد می یومد و من از سوپرمحل برای الویه ی شام خرید کردم.... رسیده بودم دم خونه که یادم افتاد الویه خیارشور هم می خواد... حواسم یه جای دیگه بود کلا... پیش دمپایی مهسا .... من انداختمش ... ولی عمدی نبود به خدا... ترسیدم بگم ...  هم پاش برید هم زن باباش یه عالمه دعواش کرد... طفلی مهسا.... این روزا چیزای بدی درباره اش می شنوم.... کاش راست نباشن هیچ کدوم! ...

پسرم ... زخم زانوت مبارک... داری بزرگ میشی...

پی نوشت: حکایت من شده مثل این آدمایی که خودشون توی خیابون آشغال می ریزن بعد بی فرهنگی ماشین بغلی رو مسخره می کنن.... شبایی که هفتگ رو باز می کنم و می بینم خالیه اونقدر حرصم درمی آد که نگو ... حالا انگار خودم چه تاجی به سر اینجا می زنم... باید یه فکر اساسی کرد...