حدودا یک ماه  از جلسه مشاوره ام با یک متخصص سرشناس می گذرد.... اولین بار بود و به خاطر یک سری مسایل با بچه ها و حس اینکه باید مادر بهتری باشم یک وقت از مطبش گرفتیم... یک ساعت و نیم صحبت کردیم و قرار شد این جلسات را مدتی ادامه بدهیم... ولی خب ندادیم... قرار شد به صحبت هایش عمل کنیم ولی خب نکردیم... به جز همان چند روز اول که هنوز طنین صدای آرام و لحن تاثیر گذارش توی گوشمان بود....  قبل تر ها هم گفتم، دست خودم نیست به تغییر آدم ها امید ندارم... دلیلش دقیق نمی دانم چیست؟!! شاید آدم هایی که در زندگی ام بودند و با همان خوبی یا بدی، با همان نایسی یا نکبتی که بودند تا همیشه هم باقی ماندند تا مردند حتی.... پیش مشاور و رانشناس رفتن فقط عذاب وجدان به آدم اضافه می کند...

همیشه استثنا هم هست... یک عالمه آدم هم حتما و قطعا بوده اند که یکهو زیر و زبر شده اند ولی متاسفانه به پست من نخورده اند تا حالا.... یک دختر تین ایجر می شناختم که بعد از جدایی والدینش یک مدت طولانی پیش مشاوره رفت که وضعیت درسی اش افت نکند یک وقت... ولی خب بعد از آن همه رفتن و آمدن ها و پول شمردن ها، کلا درس را بوسید گذاشت روی طاقچه و  با دوست پسرش فرار کرد ....  یک معتاد می شناختم که با جلسات روانکاوی و کمی هم دارو کلا اعتیاد را گذاشته بود کنار که متاسفانه او هم اووردوز کرد و به بیمارستان نرسیده تمام کرد.... یک زن و شوهر می شناختم که هر دو هفته یکبار دست می کردند توی پس اندازشان و با تمام آن نداریشان پول مشاور متخصص خانواده می دادند و در نهایت ..... هیچی .... بگذریم از این مثال ها..... حرفم این نیست که مشاورها و رانشناس ها به درد نمی خورند حرفم این است که آدم خودش می داند که کجای کارش می لنگد و هیچ کس جز خودش نمی تواند کمکش کند... هیچ کس برای زندگی آدم معجزه نمی کنند ....  این قبیل جلسات برای آدم های زیادی شاید فقط یک دست آویز امید بخش است و بس... یک جمله آرامش بخش زیر لب شبیه " خدا رو چه دیدی شاید جواب داد" .... آدم هایی که فکر می کنند می توانند و توانش را دارند که تغییر کنند... که تغییر بدهند اطرافیانشان را .... مثل زنی که امروز برای من با بغض دردودل کرد که شوهرش با کنترل آنقدر کوبیده توی صورت بچه که تمام صورتش کبود شده و بچه رویش نمی شود بیاید مهد کودک و شماره مشاور می خواست از من.... از من .... از منه نا امید به تغییر آدم ها.... از منی که داشتم آرزو می کردم کاش می شد به جای حرکت دادن خودکار روی کاغذ و نوشتن شماره همان آقای روانشناسی که من یک ریزه از حرف هایش را هم عمل نکرده بودم، برایش شماره جایی را می نوشتم که با یک تماس بیایند و مردک گاو را کت بسته ببرند و آنقدر بزنند که بمیرد ...