واقعا عجیب است... انگار یک اختلاف سن سه رقمی دارم با تین ایجر های امروزی.... حداقل با همین چهار و پنج تین ایجری که اطرافم هستند و می بینمشان ... بقیه را عرض نمی کنم به خدا.... سی ساله ام و از زمان تین ایجری خودم حدود یازده، دوازده سال بیشتر نگذشته....  این مدت به نظرم خیلی زمان کمی است برای این همه اختلاف نظر... این همه تفاوت سلیقه.... حتی کوله پشتی دبیرستانم را هنوز دارم .... هنوز هم خوب است  و خز نشده و می شود یک سری کتاب ریخت توش و باهاش رفت بیرون.... یا ساعت مچی ام... یعنی آنقدر ها هم زمان رد نشده از تین ایجری ما سی ساله ها.... مثلا عشق بلامنازع من و هم کلاسی هایم هومن و کامران بودند که هنوز هم طفلکی ها وجود دارند با همان قیاقه دقیقا و حتی مدل موهایشان هم همان شکلیست.... حالا چرا این امروزی های ما یک شکل دیگرند نمی دانم.... یعنی کامران توی   L.A   اینقدر تغییر نکرده که بچه های نه و  ده ساله ی اطراف ما اینقدر دگرگون شده اند.... خواننده های مورد علاقه ی شان را نمی شناسم... مدل گوشی هایشان را نمی شناسم.... پیج هایی که فالو می کنند، توقع هایی که از زندگی و آدم ها دارند تمامشان برایم عجیب و غیر قابل قبول است.... بیشترین حسی که ازشون می گیرم حس بی تفاوتیست نسبت به همه چیز... انگار هیچ چیز را دوست ندارند  .... تکنولوژی خیلی خیلی بیشتر از آنچه فکرش را بکنیم بین نسل ها فاصله انداخته.... به گمانم دوستی های مادر و فرزندی و پدر و پسری چند صباحی بیشتراز عمرش باقی نمانده....

با همین جامعه آماری پنج نفره هم من خیلی نتیجه ها گرفته ام تا حالا..... خیلی آرزو هایم را مثل کشیدن یونولیت سفید روی دیوار سیمانی به باد دادم رفت و دیگر هم نباید بهشان فکر کنم.... آرزو هایی شبیه گذراندن یک بعد از ظهر دوست داشتنی با پسرهایم که بیست  ساله  اند.... امید هایی از جنس یک ظرف پاپ کرن توی دست پسر قد بلند و خوش تیپم که از لای صندلی های به هم چسبیده سینما  رد بشود، کنار بنشیند و بپرسد : مامان فیلم چی شد من که رفتم بیرون؟ ... و من مشتم را از پاپ کرن پر کنم و برایش تعریف کنم ....