ببخشید

پدران امروزی در مقایسه با پدران نسل های قبلی نقش به مراتب پررنگ تری در تربیت و نگهداری بچه ها بازی می کنند .

عرضم یک بحث کلیست و مسلما در هر دوره و زمان و موقعیت جغرافیایی مثال های نقض وجود دارد .

یعنی در نسل های قبلی و کشورهای دیگر هم حتما پدرانی بوده اند که بیشتر از مادرها برای بچه ها یشان زحمت کشیده اند و ممکن است همین حالا هم پدرانی باشند که تمام مسئولیت خوراک و پوشاک و شستشو و تر و خشک کردن بچه ها را بیاندازند گردن مادر بچه .

اما بطور کلی اگر مقایسه کنیم نقش نسل باباهای امروزی  در خصوص بچه داری و فرزندپروری در مقایسه با قبل پر رنگ تر است .

پدرهای قدیمی خیلی هایشان بچه داری را یک وظیفه زنانه می دانستند و دسته بندی وظایف زن و مرد معمولا به این شکل بود که امور مربوط به درآمد زایی و مشاغل بیرون از خانه مربوط است به مرد و کلیه امور توی خانه را بایستی زن انجام دهد .

با تغییر دوره و زمانه این دسته بندی هم تغییر کرده است و همانطور که خیلی از خانم ها مشاغل بیرون از خانه دارند آقایان نیز در امور خانه سهیم شده اند و بچه داری و فرزند پروری هم یکی از این امور است .

مانی دو سه روز است که تب و آبریزش بینی دارد . متاسفانه دارو نمی خورد . وقتی هم که به زور به او دارو می خورانیم شروع می کند به سرفه مداوم و تمام شربت را عمدا بالا می آورد . وقتهایی که مریض می شود از ترس بالا رفتن تب ، من و مهربان عملا خواب نداریم . راه می افتد و هذیان می گوید و گریه می کند و مجبوریم نوبتی بغلش کنیم و راه ببریم تا بخوابد . گریه مانی معمولا باعث بیدار شدن نیما می شود و این هم قوز بالاقوز است و وقتی یکی از این دو تا مریض باشند دیگری هم مریض و نا آرام خواهد شد .

در اوقات عادی هم بخشی از مسئولیت های مانی و نیما را انجام می دهم . نه صد در صد ولی در موقع لباس پوشاندن ، موقع غذا دادن ، خیلی وقتها برای حمام بردن ، برای بازی با بچه ها و خواباندن آنها به مهربان کمک می کنم .

دیشب مهربان پای کامپیوتر نشسته بود . دراز کشیده بودم و نیما روی پای من بود . مانی هم کنارم ایستاده بود و بازی می کردیم . همانطور که مشغول بازی بودیم مانی بی هوا یک تفنگ پلاستیکی را دو دستی بلند کرد و با قدرت کلنگ زدن کوبید توی پیشانی من . قنداق تفنگ خورد دقیقا روی استخوان دماغم . یک درد ناجوری توی مغزم پیچید و چشمم سیاه شد . انگار یک سیخ منجمد را تا نصفه توی مغزم فرو کرده باشند . داد بلندی کشیدم که نیما گریه کرد و مهربان دوید توی اتاق که ببیند چه شده است . مانی هم که اصلا نفهمیده بود کار بدی کرده است هم با تعجب داشت نگاهم می کرد .

انقدر سر درد داشتم که رفتم و خوابیدم . به این فکر می کردم که به عنوان پدری که دارد تلاشش را برای تامین مادی و معنوی فرزندانش می کند و از خواب و خوراک و سلامتی و آسایشش گذشته مطمئنا در آینده از بچه هایم متوقع خواهم بود در حالیکه بچه ها شاید اصلا متوجه زحمتی که من و مهربان برایشان می کشیم نیستند و شاید بعدها از ما انتقاد هم داشته باشند که چرا فلان کار را برایشان نکرده ایم .

بعد این وضعیت را تعمیم دادم به زحماتی که پدر و مادر خودم برایم کشیده اند و احتمالا من خیلی هایشان را فراموش کرده ام و توقع بیشتر داشته ام .

 به این فکر کردم که توی این سالهایی که ما رشد کردیم و بزرگ شدیم و پدر و مادرمان پیر شدند . وقتی چیزی از ما خواسته اند که انجام نداده ایم .

وقتی انتظار و توقعی داشته اند که برآورده نکرده ایم . وقتی آرزو و امیدی داشته اند که به آن نرسیده ایم . وقتی حرفی زده اند که گوش نکرده ایم .

چقدر پدرها و مادرهایمان قلبشان شکسته و دلشان سوخته است .