فوتبالبین ها/ بوی ترشی، عطر فلفل، عطر سیر

از شرکت زود اومدم و دراز کشیدم روی تخت... خسته ام اما از زور خستگی خوابم نمیبره... هی از این دنده به اون دنده میشم. هی اتفاق های امروز رو مرور میکنم و بعد چشمهام رو روی هم فشار میدم. نخیر... از خواب خبری نیست. از اتاق که بیرون میام صدای آرش پیرزاده رو توی راه پله ها میشنوم.
_ تیم ما قهرمان میشه،خدا میدونه که حقشه... عباس چیپس داری یا بیارم؟ و صدای عباس که میگه: نه هست، بابک داری میای مجید رو هم صدا کن، الان شروع میشه.
 بابک در حال کری خوندنه و میگه خوبه تیمتونم دفعه قبل باخته و بازم انقدر امید دارین... و از همونجا داد میزنه: مجید اومدی؟
 صدای بهم خوردن در و همزمان آقای شمسی پور که میگه اومدم اومدم...
  چه شور و شوقی... در آپارتمان رو باز میکنم و با خنده میگم: چه خبره؟! میخواین یه سینما خانواده بذاریم توی حیاط همچین با دل استراحت فوتبال تماشا کنین؟ والا صداتون تا هفتا خونه اونطرف تر هم رفت. بابک پشت شوخی من رو میگیره و میگه نه تو حیاط هوا سرده، میچاییم! جوری چ میچاییم رو تلفظ میکنه که انگار همین الان سینما خانواده رو نصب کردیم و کنترلش رو دادیم دستشون و یکی یه ظرف تخمه هم جلوشونه! همه میخندیم. اونا میرن پی فوتبال دیدن و من برمیگردم تو خونه. چند تا بستنی با طعم های جدید گرفتم، میذارمشون تو بشقاب و میرم پایین که با مهربان بخوریم. دلم میخواد هم از خجالتش برای سیب زمینی های جمعه دربیام و هم اینکه ما هم یه دور همی کوچولوی زنانه راه بندازیم. در رو که باز میکنه عطر خوش سبزی های معطر میپیچه توی مشامم. میگم داری چکار میکنی؟؟ میگه خودت بیا ببین چه خبررررره. وای خدای من... چقدر رنگ... میگه "دارم ترشی میندازم. این فلفل ها رو میبینی؟ برای باغچه خودمونه. خودم کاشتم... یا این سبزی ها... ببین چه خوشرنگ و خوش عطره..."، راست میگه انگار فرق دارن با سبزی های سبزی فروشی... تا میام چیزی بگم پیش دستی میکنه و میگه جا که افتاد یه شیشه برات میارم... ذوق میکنم، میگم کدبانو کمک نمیخوای؟ میگه نه آخراشه. بستنی میخوریم و حرف میزنیم، شیشه ها رو جا به جا میکنیم و حرف میزنیم، آشپزخونه رو جمع میکنیم و حرف میزنیم... من از کارم میگم، اون از کارش میگه... من از حالم میگم، اون از حالش میگه... حرفهامون تمومی نداره اما هم مهربان کار داره هم من... ازش خداحافظی میکنم و میام بالا. از طبقه سوم که رد میشم صدای آقایون میاد... "د پاس بده لعنتی، پاس... اه! _گلم میشد آفساید بود! _ آفساید نبود.حالا نود نشون میده دیگه..."
کلید رو میچرخونم و میام داخل، حال و هوام به کلی فرق کرده. دیگه خسته و کسل نیستم. کلی حرف زدم، کلی خندیدم، کلی انرژی دویده توی رگهام، کلی رنگ های خوب دیدم و رایحه های خوش تنفس کردم.
یه استاد دارم که میگه آدمها میل به افسردگی و غمگین بودن توشون قوی تر از شاد بودنه. دلیلش ساده است، چون افسردگی سر خوردن به سمت پایینه و شاد و پر انرژی بودن مثل بالا اومدنه؛ واضحه که پایین رفتن بر خلاف بالا اومدن احتیاجی به انرژی سوزوندن و تلاش نداره...
 
_گگگگگگگگگل، اینهههههههه...

برگ دوم/ یازدهم آذرماه نود و چهار