کاش شماره ماشینش را برداشته بودم

من بودم و مانی و مامان و خاله مریم و پسر9 ساله اش پارسا .

داشتیم از بهشت زهرا بر می گشتیم . مراسم سالگرد پدر دامادم .

خیلی سرعت نداشتم . نهایتا هشتادتا ...

خیابان اصلی بود و من از منتها الیه سمت راست می راندم و درست نرسیده به رمپ ورودی به یک جاده ، یک پژوی نوک مدادی در همان حالی که هم مسیر ما می رفت تصمیمش عوض شد و پیچید توی رمپ . ترمز روی ترمز . مامان گفت یا ابالفضل . خاله جیغ کشید . مانی که صندلی عقب ایستاده بود افتاد و گریه کرد . ترمز را انقدر محکم فشار دادم که چوب شد زیر پایم . هرچقدر فرمان جا داشت کشیدم سمت گارد ریل و بالاخره مو به موی سپر عقب پژوی نوک مدادی و با فاصله کمی از گارد ریل ایستادم و دستم را گذاشتم روی بوق .

راننده همانطور یله و بی خیال دستی به نشانه معذرت بلند کرد و گاز داد و رفت .

مامان و خاله شروع کردند به فحش دادن به راننده ومانی از ترس جیغ می زد . صدایش رفت توی مخم . خون دوید جلوی چشمم . درست از فروردین سال 72 که چهارده ساله بودم و روز عروسی همین خاله مریم با سه تا از بچه های فامیل دورمان دعوا کردم و کتک خوردم تا همین امروز حتی یکبار با کسی دست به یقه نشده بودم . شاید همان کتکی که آنروز از آن سه نفر خوردم دلیلش بوده که توی این 22 سال تمام بحث و جدل هایم با دیگران ختم به درگیری فیزیکی نشده . شاید اگر آنروز به جای کتک خوردن از آن سه نفر کتکشان زده بودم و مزه پیروزی زیر دندانم رفته بود حالا انقدر چنته دعواهای مردانه ام خالی نبود و روی صورتم جای خط و خوطی داشتم یا دماغ شکسته ای برایم یادگار مانده بود . القصه از چهارده سالگی تا همین امروز گفتمان را بهتر از درگیری فیزیکی دیده بودم و الحق هم هیچ وقت کارم به دعوا نکشید . اما امروز وقتی مانی گریه کرد دیوانه شدم . هرچه مادر قسمم می داد نمی شنیدم . هرچه خاله روح بابا را قسم می خورد کر شده بودم .

دنده های ماشین  یکی یکی چاق می شدند و کیلومتر شمار می رفت به سمت اعداد بالای صد و بیست . چند دقیقه بیشتر طول نکشید ویراژ دادن دیوانه وار لای ماشین ها و رسیدن به پژوی نوک مدادی و حرکت دست و کشیدن ماشین جلویش طوری که نتواند حرکت کند . صدای التماس های خاله و مامان را نمی شنیدم . فقط صدای گریه مانی توی مخم بود . نفهمیدم کی در را باز کردم و چطور به سمت پژوی نوک مدادی دویدم . به خودم که آمدم یقه مرد توی دستم بود و داشت فریاد می زد که جون بچه ات ببخش . یعنی اگر هر جمله دیگری گفته بودشاید الان منتظر سند بودم برای بیرون آمدن از پاسگاه . گفتم : حواست کجاست ؟ گفتن که نه نعره کشیدم . گفت : به خدا این بچه حواسم را پرت کرد . تازه متوجه شدم یک پسر بچه هم کنار راننده نشسته است و دارد گریه می کند . گفت : به خدا من بلد نیستم اینجا رو . به خدا من چشمم ضعیفه . تابلو رو ندیدم .  بینوا هنگ کرده بود . داشت همینطور بهانه می آورد . گفتم : خب عینک بزن مرد حسابی . دست کرد توی داشبورد و سه تا قاب عینک درآورد و گفت : بیا بابا عینک دارم .  گفتم : الان ببخشید تو به چه درد من می خورد ؟ اگر زده بودم به تو این بچه ها له شده بودند که . و به مانی و پارسا و بچه خودش اشاره کردم .  گفت : آقا من غلط کردم بیا منو بزن .

آتشم فرو نشست . مرد عذرخواهی کرد . با هم دست دادیم . نشست توی ماشین و آرام خداحافظی کرد و رفت .

توی ماشین مامان و خاله نصیحتم می کردند . یادم افتاد همین چند ساعت قبل چه نطق قرایی برای پارسا کرده بودم . توی مغازه از جیبش یک چاقوی کوچک درآورده بود و اصرار داشت بگوید برای گردو توی جیبش گذاشته و من گفته بودم خیلی ها به خاطر همین گردو حالا پشت میله های زندان هستند . گفته بودم که خیلی هایی که تا آخر عمرشان زندانی می شوند یا سرشان می رود بالای دار آدم های لات و شروری نبوده اند و فقط یک لحظه کنترلشان را از دست داده اند . 

تمام مدت امروز چهره مرد جلوی چشمم بود وقتی یقه اش را می چلاندم و داشت تقلا می کرد . بچه اش که ترسیده بود . مانی که گریه می کرد . خاله که روح بابا را قسم خورده بود و مامان که التماسم می کرد . این تصاویر و صداها توی سرم می چرخید و من مدام شرمنده تر می شدم . من . من مدعی . من تحصیلکرده . من مخالف تندروی . من طرفدار اعتدال . من امشب خجالت زده ترین بابای دنیا هستم و آرزو می کنم مانی هیچ خاطره ای از امروز در خاطرش نمانده باشد .

اینها را نوشتم که یادم بماند . مثل یک رهجوی ترک اعتیاد که باید لغزش هایش را یک جایی بنویسد . دوست دارم بعدها برای مانی با افتخار بگویم : پسرم ! من از چهارده سالگی به بعد انقدر عاقل شدم که مشکلاتم را با مردم به جای مشت با زبان حل کنم ....

کاش من هم از راننده پژوی نوک مدادی معذرت خواهی کرده بودم .