شب عاشقان بی دل چه شبی دراز باشد

پاییز که به نود برسد، درست آنجا که روز با سخاوت می رود شب را یک دقیقه بیشتر مهمان شهر کند؛ ترمه سرخ پهن خواهم کرد... شمع می افروزم و کنار شاهنامه می گذارم... دل پر انارها را می شکافم... دانه دانه ی یاقوت ها را که در قلب سپیدشان یک فصل خاطره دارند به بزم دعوت می کنم... حتما چای دم می گذارم. که عطر هلش بپیچد و تمام محله را خانه به خانه پر کند و حتما به رسم هر سال بر حافظ تفالی خواهم زد... خوب که بیاید، به سیاهی آسمان چشم می دوزم، در انتظار سحر... زیر لب سعدی زمزمه خواهم کرد "تو بیا کز اول شب در صبح باز باشد"... و زمستان را... زمستان یک رنگ را... زمستان دل سرد را... تحویل می گیرم...

برگ چهارم/ چند شب مانده به یلدای 94