امروز می خوام از نیما بگم....  نه از نیمایوشیج !  ....نه از نیما علامه !!  و نه از هیچ نیمای دیگه ای....  از نیمای  خودم ... یک موجود چهار وجب در یک وجب که اکثر اوقات با پستونک سفیدی که روش نوشته ( its a boy ) یه گوشه نشسته و  حرکات برادر بزرگترش رو با دقت زیر نظر گرفته... وقتی هم متوجه  میشه یکی دیگه داره نیگاش می کنه به طرفش بر می گرده ،  لبخند می زنه و پستونکش می افته...!!! بارها تجربه اش کرده.... مطمئنم می دونه که اگه لبخند بزنه پستونکش می افته ولی باز میخنده....

خیلی ها می گن بچه دوم بیشتر رفتاراش رو از اولی الگو برداری می کنه و در نهایت خیلی شبیه همدیگه میشن.... ولی من اینجوری فکر نمی کنم. شاید به دلیل یک دنیا اختلافی که در اخلاقیات و افکار من و خواهرام هست.... چه بزرگتر چه کوچیکتر..... می دونم که تربیت خانوادگی خیلی خیلی تاثیر داره توی شکل گیری شخصیت آدما ولی  نه همه ی شخصیت اونا....ولی حتما هزار و یک چیز دیگه هم هست که تاثیرشو به مرور زمان می زاره و ما هیچ وقت متوجه اش نمی شیم....

نیما توی همین هشت ماه و چند روز خیلی بیشتر از دوسال و نیم مانی " نه " شنید... خیلی چیزهایی رو دوست داشت برداره و با دستاش لمسشون کنه و بزاره توی دهنش که مانی ازش گرفت و نداد.... در حالی که برای مانی این اتفاق ها نیفتاد و هر چی رو می خواست من دو دستی بهش میدادم....  هر جا که داخل می شدم همه می یومدن سراغ مانی و ماچ بارونش می کردن و از قشنگیش تعریف می  کردن و قربون صدقه اش می رفتن و هزار تا عکس ازش می گرفتن... با نیما این عکس العمل ها رو خیلی کمتر می گیرم و کلا یه سری رفت و آمدم ها حذف شده .... چیزهای منفی ای هم بوده صد در صد... مثلا دو سال پیش توی همین سن های مانی خیلی حس و حال های بدی  داشتم  اکثر اوقات... اتفاقات بدی رو پشت سر گذاشتیم ولی حالا در مقایسه با اون زمان و وجود دوتا بچه فکر می کنم  روزهای شاد تری رو می گذرونم... روزهای با برنامه تر.... با تجربه تر شاید.... نیما دوست داره با نوازش بخوابه .... نیما هر کسی بخواد بغلش کنه با خنده قبول می کنه.... نیما تلویزیون تماشا کردن  رو دوست نداره.... برای دو تا برادر با تفاوت سنی دوسال این ها به نظرم خیلی فرق های بزرگی ان.... همین فرق ها در آینده های دور گند می زند به تمام فرضیه های تربیت خانوادگی.... فرضیه هایی که درست از آب در نمی آیند و از یک خانواده با یک پدر و یک مادر دو تا بچه وارد اجتماع می شود که هر کدام ساز خودشان را می زنند.... یکی پاپ ... یکی سنتی....  یکی دورن گرا....  یکی برون گرا.... یکی شجاع و بی کله یکی محتاط.... اینها تربیت بردار نیست به نظرم!

می دانم که ما هر دویشان را خوب تربیت می کنیم .... تلاشمان را می کنیم ... ولی بعضی چیزها نسبی است.... مثلا در همان آینده دور که من در یک آسایشگاه سالمندان شیک و با کلاس مجله های سینمایی ورق می زنم، کسی که  هر ماه هزینه مخارج را پرداخت می کند، بی شک مانی است....کسی که  از یک جای دور عید ها و مناسبت ها برایم هدیه های گران می فرستد با یک جمله ی تبریک مختصر و کوتاه، بدون شک مانی است...

فراموش کردم اصلا که می خواستم از نیما بنویسم... از نیما ی خودم.... همان که غروب تمام روزهای تعطیل برایم کرانچی می خرد و دست زن و چهار تا بچه اش را می گیرد و می آید آسایشگاه .... جوک های با مزه برایم تعریف می کند و بچه هایش مجله ام را پاره می کنند.... آنقدر طولش می دهد خداحافظی کردن را که پرستارها صدایشان در آید بی شک نیماست.... نیما با یک دسته گل ارزان قیمت و یک عالمه لبخند....