هیچکس برای تولد خودش را نمی رساند

اول بهمن تولد مادر بزرگ بود. پنجشنبه و یک روز نیمه تعطیل... مامان همینطور که در حال آماده شدن بود که بره کلاس گفت توی گروه مطرح کن ببین اگه همه موافقن امشب بریم برای مامان بزرگ تولد بگیریم. بی معطلی نوشتم و منتظر جواب شدم. تنها کسی که استقبال کرد عمه ام بود اما گفت تا دیر وقت سرکاره و با اینکه خیلی دوست داره همراهیمون کنه نمیتونه بیاد. بعد از اون پسر عمه بزرگه ابراز تمایل کرد و گفت اگه بتونه با خانمش هماهنگ میکنه و میان. اما بقیه اون چهارده نفر به روی خودشون نیاوردن... همونهایی که تا تولد یکی از اعضای گروه میشه کلی گل و تبریک میفرستن... 

توی راه بودیم که همسر پسر عمه ام،  اس ام اس داد ما نزدیکیم و چند دقیقه دیگه میرسیم. کیک و شمع و کادو و برق خوشحالی توی چشمهای مادر بزرگ... صدای خنده هاش که لا به لای تولدت مبارک خوندن ها پیچید...

وقتی داشتم ظرف ها رو می شستم چشم هام رو بستم و تصور کردم مادر بزرگ مرده... زن عمو بزرگم رو دیدم که داره لیست میوه و خرما به عمو میده... دختر عمو وسطی که گریه کنان خودش رو از کرج رسونده... پسر عمه کوچیکه که بچه ها رو داره میبره طبقه بالا که توی دست و پا نباشن... عمه ام که توی سر و صورت میکوبه از بی مادریش... زن عمو کوچیکه که سینی استکان های خالی رو روی سینک میذاره و میگه زود بشور استکان کم داریم... 

اما مادر بزرگ نمرده... اون در کنار ما هفتاد و هشت ساله شد... در کنار مایی که فقط هفت نفر بودیم به جای  24 نفر... و هیچکس خنده کنان و جیغ زنان خودش رو برای تولد مادربزرگ نرسوند...
برگ نهم/هفتم بهمن ماه نود و چهار