با بچه ها سرگرم بودم که یادم افتاد کتری را گذاشتم بجوشد و حتما تا حالا آبش به نصف رسیده که صدا کردم: بابک..!! میشه چایی دم کنی؟  ( چند وقتی هست که می گه تو تازگی ها زیاد بهم کار میدی ) خلاصه میره سمت آشپزخونه و می پرسه قوری کجاست؟  می گم: همون جا روی گاز / آهان.../ باز می پرسه: چایی خشک کجاست؟ می گم: توی کابینت کنار گاز.../ در کابینت رو باز می کنه و چند ثانیه ای صدا نمی یاد... میدونم که هنوز پیداش نکرده ولی هیچی نمی گم و صبر می کنم. می پرسه ظرفش چه شکلیه؟ ....

هفت سال بیشتره که ظرف چایی خشک ما همین شکلیه .... یک شیشه ی کوچیک شفاف با در طوسی... این شیشه ها چهار تا بود که یکیش همون سال اول توی آشپزخونه خونه ی قبلی از دستم افتاد و شکست... و حالا که چند ما دیگه هفت سال به هشت سال تبدیل میشه آقای خانه ظرف چای را نمی شناسد!!!  حرفم این نیست که مردها کار نمی کنند و حتما چای دم نکرده که ظرف چای را نمی شناسد... نه اصلا.... و بارها و بارها چای را او دم کرده و قسمت جالب ماجرا که می خواهم حرفش را بزنم همین است... تمام دفعاتی که چای را مرد خانه دم کرده به فعل دم کردن چای فکر کرده و بس! نه چیزی را دیده و نه به ظرفی دقت کرده... صرفا دو پیمانه چای ریخته توی قوری... فقط همین! و این تفاوت بزرگ ما زن ها با تمام مردان جهان است به خدا..... زن هایی که دقیق می دانند چه چیزهایی چپ و راست شیشه چای است و بعد از چهار بار دیگر چای دم کردن، ظرف چای خالی می شود و باید بروند  فلان سوپر از قفسه های سمت چپش ، ردیف سوم پاکت چای خانه را بردارند و دویست تومنی که هفته ی پیش به صاحب مغازه بدهکار شدند را هم حساب کنند حتما...  با این همه تفاوت چطور این دو موجود کنار هم زندگی می کنند ... عاشق هم می شوند... و با هم روزگار سپری می کنند... من واقعا نمی دانم!!!