عشق نمیمیره

بیست و چهارم بهمن تولد یکی از همکارها بود. با هم فکری بقیه تصمیم میگیریم براش علاوه بر کیک و شمع چند بادکنک هلیومی بخریم و توی اتاقش بذاریم. در به در دنبال مغازه "بادکنک پر شده با گاز هلیوم" فروشی!! خب قطعا همچین مغازه ای با همچین کاربری ای وجود نداره. اینه که جستجو رو وسیع تر میکنیم و در نتیجه به دنبال مغازه لوازم فانتزی فروشی میگردیم!! چون ایام مبارک روزی که خارجی ها توش برای همدیگه گل و شکلات میخرن در پیش بود اینه که به هر سو بنگرم روی تو بینم، آخ نه... به هر سو نگاه میکردیم ویترین های قرمز با یک عالمه عروسک و اینجور مخلفات به چشم میومد. جانم براتون بگه که پیدا کردن چنین فروشگاه تخصصی ای در چنین ایام میمونی هیچ سخت نبود. رفتیم داخل، چه رفتنی... تا حالا توی صف بادکنک وایسادین؟؟ ما وایسادیم! صف از اینجا بود تاااااااا اونجا... خلاصه همینجور چشممون به بادکنک های رنگ و وارنگ بود که توسط آقای فروشنده پر از هلیوم میشد و میرفت تا سقف که یک صدایی از پشت گفت داداش صد تا سفارش داشتم کی بیام دنبالش؟ آقای فروشنده فرمودن فردا صبح و صدا ادامه داد دمت گرم با وانت میام میبرمشون و رفت... ایشون رفت و همزمان دست تخیل من رو هم گرفت و برد. فردا صبح رو تصور کنین که آقای مذکور اومده و داره بادکنک ها رو از فروشگاه میاره بیرون و به شدت مقاومت میکنه که با بادکنک ها به آسمون نره و همه اش رو به یه جسم سنگین پشت وانت میبنده و حرکت...

 تا ماشین به مقصد برسه چند جفت چشم این همه بادکنک رو میبینه؟ چند تا حس به وجد میاد؟ چقدر لبخند و ذوق توی چهره ها میدوئه؟ اون آقا فقط اون روز مورد نظر رو به یارش تبریک نگفته، به تمام آدم هایی که با دیدن بادکنک ها به ذوق اومدن یک دنیا دوست داشتن هدیه داده... یک تصویر زیبای همیشگی...

برگ دوازدهم/آخرای بهمن ماه نود و چهار