این یک معذرت خواهی رسمی بابت تمام دوشنبه هاییست که اینجا خالی ماند. اگر حرفی برای گفتن و موضوعی برای نوشتن نداشتم ناراحت نبودم... ولی این روزها اتفاقا حرف زیاد دارم... ولی نمی دانم چرا نمی شود آن طور که دوست دارم بیانشان کنم...البته به شدت هم درگیر روزهای پرتلاطم اسفندم....
همسایه های عزیز ممنون که هستید و چراغ ساختمان را روشن نگه داشته اید...
وقتی تو نیستی این ساختمون یه چیزی کم داره..یه چیز قشنگ خوب...بنویس که مشتاق خوندنیم
اشکال نداره عزیزم
میدونیم که با دو تا کوچولوی فسقلی و اینهمه کار برا رسیدن به عید دیگه وقتی برا هفتگ نداری
ان شاالله سال خوبی رو شروع کنی و تو سال جدید دوشنبه ها جبران کنی
البته که جات خالیه وقتی نیستی اما مشتاقانه منتظرم که زود از لا به لای روزهای شلوغ اسفند بیای و برامون بنویسی
همینها که سمیرا و رضوان و دل آرام نوشتند :)
مشتاق نوشته هاتون هستم
هرچند خاموش
اتفاقا اصلن هم اشکالی نداره، و معذرت خواهی لازم نیست. در نوشتن هیچ گونه قید و بندی نیست، ممکنه یه بار مطلب مناسب آماده نداشته باشید یا فرصت مناسب یا حوصله یا .... نوشتن باید با دل صبر باشه و هیچ قیدی هم در کار نباشه.
شاید به همین دلیل، نوشتن هر روزه تو این ساختمون ، ایده خوبی نباشه.
همین که گاهی مینویسین، غنیمته.