یک هفته ای هست که در گیر سرماخوردگی بچه ها هستم.... تب و سرفه و بی حالی.... روزهای آخر سال هم هست و یک عالمه کار بود که دلم می خواست انجام بدم ولی خب نشد... مهم هم نیست... بیشتر ازهمه چیز خوب شدن بچه ها برام مهمه ...

دیشب خودم هم بیحال بودم و سرم درد می کرد.بچه ها هم بیتابی می کردن... کلافه شده بودم از این سرما خوردگی کشدارشون و نزدیک بود بزنم زیر گریه، یه کم به زمین و زمان فحش دادم و وقتی خالی شدم، صورتمو با آب سرد شستم و رفتم که دارو های بچه ها رو بدم... همین طور که داروهاشونو می ذاشتم توی سینی یه نگاهی به اسمشون انداختم و پیش خودم گفتم فاطمه خجالت بکش!

مطمئنم توی همین روزهای آخر اسفند مادرهای زیادی اند که منتظرهمه چیزهستند به جز بهار و عید ... مادرهایی که بچه هایشان با بیماری های سخت  بستری هستند.. یا باید عمل بشوند... یا در به در دنبال دکترها توی راهروهای بیمارستان می دوند که حرف حساب بهشان بزنند... مادر های نسخه به دست اسیر داروفروش ها... مادرهای نا امید... مادرهایی که لباس عید برای بچه شان نمی خرند چون قرار نیست بچه شان از تخت بلند شود و مهمانی برود... یا همین داستان تلخ و همیشگی فقر... بچه های زیادی که فقط دلیل بیماری شان نداری بوده و بس...  که اگر همان شب که تب داشتند یک ده هزار تومنی ته جیب مادرشان بود حالا حتما هم حرف می زدند و هم می خندیدند...

حالا من شربت سرما خوردگی و دیفن هیدرامین به دست غر می زنم به جان فلک که چرا وقت نمی کنم  بروم سنبل بخرم... !!! ما آدمها گاهی  باید حالت های بدتر روزهایمان را هم نگاه کنیم وگرنه هیچ وقت ، هیچ چیز زندگی راضیمان نمی کند...

حالا در همین آخرین دوشنبه ی سال نود و چهار برای تمام آنها که مادرند یک آرزو بیشتر ندارم و آن هم سلامتی بچه هایشان است و بس!... مادرها خوب می  دانند که اگر بدترین اتفاق هم افتاده باشد ولی فرزندت سالم و سرحال بیاید به رویت بخندد یکهو  انگار همه چیز خوب می شود خود به خود...