یک پیرمرد دوست  داشتنی از بستگانم فوت کرد. همین دیروز !  حدودای ظهر که من داشتم با یک پیش دستی پلو و قرمه سبزی  دنبال مانی میکردم تا ناهارش را تمام کند.... وقتی که آفتاب دقیقا وسط آسمان بوده... همان حدودا که نیما مست از شیشه ی سرلاک تا ته سر کشیده اش، بیخودی به هرطرفی چرخ میزد تا خوابش ببرد.... سر ظهر... قبل از اخبار ساعت دو شاید ... قبل از تعطیل شدن بانک ها.. دیروز سر ظهر همان حدودا که یک چرخ فلزی توی راهروهای بیمارستان می چرخد و ناهار پرسنل را می دهد... همان وقتی که پرستار شیفت گوشی را بر میدارد و به مادرش سفارش می کند حتما مانی اش ناهار  را تا آخر بخورد... همان حدودا که گل فروش کنار بیمارستان به سبد گل هایش آب می پاشد تا برای وقت ملاقات تر و تازه باشند... دیروز ظهر برای ما که زنده ایم و هنوز نفس می کشیم فقط یک قید زمان است و بس! و تمام این ها که گفتم  از کسانی بود که امروز ظهر هم بودند و فردا ظهر هم هستند و شاید نمی دانند همین بودن و مهمتر از آن خوب بودن  چقدر ارزشمند است. کیفیت بودن یک آدم را میگویم.... اینکه سالم باشی... عزیز و محترم باشی... نه فقط باشی و نفس بکشی! و من خیلی وقت ها فکر میکنم پیرها دلشان می خواهد  با عزت و احترام زنده باشند و گاهی با تمام  دلبستگی ها ،  رفتن را ترجیح میدهند... 

از دید همان پیرمرد اگر بخواهم زمان مرگش را بیان کنم باید بگویم: دیروز ظهر حدودا بعد از سه سال درگیری با آلزایمر... دیروز ظهربعد از پشت سر گذاشتن یک عالمه روزهایی که اگر مشت مشت قرص قورت نمی داد حتی دخترش را هم نمی شناخت... دختری که برایش  از گل فروشی کنار بیمارستان سبد گل ترو تازه خریده بود... ولی تا رسیده بود کنار تخت پدرش همه چیز تمام شده بود! ...  همه چیز... از قرص های روزانه بگیر تا غذای پرسنل بیمارستان.... از ساعت کار بانک ها تا دقایق پایانی عمر پدر....