وقتی بهار می شود ...

بهار که می رسد : 

بعضی جاها را باید رفت . باید دید . حسِ خوبی به آدم می دهند . حس ِزنده بودن . حسِ بودن .

بهار که می آید ، حال آدم هم بهاری می شود . گاهی آفتابی ، گاهی ابری . گاهی هم رگباری بهاری می زند و گرد از روی همه چیز می شوید و بعد از خودش ، آرامش می آورد و لطافت و طراوت .

گاهی که هوای دلت ابری می شود ، بهار که باشد ، می توانی بروی در کوه و دشت و با صدای بلند برای خودت آوازی قدیمی را بخوانی یا آنقدر سوت بزنی که گوش فلک را کر کنی .

اگر نشد ، در هر شهری هم می شود رفت و چشم را با دیدن نشانه های بهار ، نوازش کرد . گلها همه جا هستند . حالا یا لاله اند یا لاله اند یا کاغذی اند یا کاکتوس ، اما گلند و هستند .

گلهای بهاری هم چشم را نوازش می دهند و هم روح را و هم دل را . هوای ابری دل را آفتابی می کنند . دشت های گل ، باغهای گل ، نمایشگاه های گل از آن جاهایی هستند که در اندک زمانی هم اگر هست ، باید رفت و دید . هیچکدام هم که نباشند ، ویترین گلفروشی های خیابان را از دست نباید داد !

چند ساعتی در یکی از روزهای نوروز ، در اصفهان وقتی داشتم تا سری بزنم به جایی که به تازگی افتتاح شده . نمایشگاه دائمی گل و گیاه اصفهان در دُرچه .

اینهم مهمانی گلهای بهاری :