یادداشت های روزانه

یادداشت های روزانه 

یک روز عادی در کار 

رفته ایم سراغ رییس فلان سازمان که برویم سراغ فلان مسئول شهرستان ، که بگوییم بابا جان ، اگر می خواهی این پروژه که اسم پرطمطراقی هم دارد تعطیل نشود و یک مشت آدم بیکار ، بیکارتر نشوند ، باید کمک کنید و برای رفع غیر عادی ترین مشکل دنیا که اینجا عادی ترین مشکل است ، فکری بکنید . 

همراه نماینده محترم کارفرما ساعتی در دفتر آن رییس سازمان و ساعتی در دفتر آن مسئول شهرستان معطل می شویم . سرانجام به کارگاه برمی گردیم و پس از دقایقی ، آن مسئول شهرستان هم همراه فردی که اخیرا سِمَت مهمی در استان به دست آورده ،از راهی دیگر ،  به کارگاه می آیند . 

در اتاق من می نشینیم دوطرف میز . من و سرپرست کارگاه و نماینده کارفرما و آن رییس سازمان یک طرف میز . آن مسئول شهرستان و آن تازه سِمَت گرفته و مسئول یکی از ادارت دیگر می نشینند طرف دیگر میز . 

آدمهای رو به روی ما شروع می کنند به تعریف از آدمهای کنار ما !وآدمهای کنار ما از آدمهای روبه رو تعریفمی کنند ! آدمهای رو به رو هم شروع می کنند به تعریف از مسئول سمت بالا. و مسئولیت خطیرش !!!! گاهی وقتی یک جمله هم در وصف ما می گویند ! 

بعد از چایی و میوه کم کم حرفها صریحتر می شوند . انتظارات آن طرف میزی ها و اینطرف میزی ها و انتطارات همه ی آدمهای دنیا از ما به ما گفته می شود ! 

من اما می دانم بعد از جلسه و در دقایق بی پایان خداحافظی تازه انتظارات واقعی از ما درِ گوشمان گفته می شود !! می دانم از فردا برای رفع آن غیر عادی ترین مشکل دنیا  هزار و یک مشکل  و اتتظار  وتوقع دیگر را هم باید کنار سبیل نداشته ام بگذارم !

همه ی روزها عادی هستند و همه ی آدمها عادی و همه ی خواسته ها عادی ... و دو چیز رهایم نمی کند یکی حس بالا آوردن خیلی چیزها ، و دیگری یک مصرع شعر که هی روی کاغذهای دم دستم می نویسم و خط می زنم و می نویسم و  خط می زنم و ... 

می نویسم : از ماست که بر ماست ...