چشم های سخنگو

توی اتوبوس کنارم یه خانم مسن نشسته. چادرش افتاده روی پای من... چادر رو از روی پام جمع میکنه و میگه خودم رو نمیتونم جمع کنم چه برسه به چادر... بهش لبخند میزنم. تلفنش زنگ میخوره و زیر لب میگه تا پیداش کنم طرف قطع کرده و سلام میکنه... نمیخوام به حرفهاش گوش بدم اما ناچارا میشنوم که میگه خب کارم زود تموم شد، تو باید زنگ میزدی، حالا میام خونه... قطع میکنه و روبه من میگه آخه ادم بی تلفن توی تهران جایی میره که این دختر من پاشده بیاد دنبالم مطب دکتر؟؟ میگم حتما میخواد کمک کنه... میگه نمیخوام... میخوام رو پای خودم باشم... احتیاج ندارم بهشون... زندگیشون رو کنن... توقع ندارم که... چشمهاش نمناک میشه... پشت دست های چروکش رو میکشه روی چشمهاش و درد دل میکنه... از بچه هاش و زندگیش میگه... گوشی رو درمیاره و چندتا عکس از قدیمترها نشونم میده... میگه کی دیگه الان البوم نگاه میکنه؟ عروسم از هر البوم چندتا عکس ریختش این تو... هرکدوم از عکس هاش یه داستانی دارن... میرسه به یه عکس و مکث میکنه، انگار که پرت شده باشه توی همون زمان و مکان... دارم نگاهش میکنم، باز چشمهاش نمناک میشه و با پشت دستش پاکشون میکنه... بهم میگه توی این عکس چشمهام رو میبینی... اینجا کلی گریه کردم... میگم اااا آره چقدر پف دارن، پس چجوری خندیدین؟

میگه تظاهر کردم! ما آدما این رو خوب بلد شدیم. گریون باشیم و بخندیم، غمگین باشیم و شادی کنیم. یه آه میکشه و میگه، امان... امان از اون دلی که غم داشته باشه و لبخند بزنه... بعد میگه بدتر از اون میدونی چیه؟ نگاهش میکنم... نگاهش رو میدزده و میگه این که کسی دور و اطرافت نباشه که حال دلت رو از چشمت بفهمه... به خیابون نگاه میکنه و میگه خوشبخت بشی دخترم و پیاده میشه...

انگار چشم پنجره دله که میشه انقدر راحت توش نگاه کرد و فهمید دل طرف آشوبه... دلش بی قراره... منتظره... یا حتی غمش انقدر زیاده که دریا شده توی چشمهاش...

 چشمهاتون رو نمیبینم که بفهمم توی دلتون چه خبره ولی الهی که دلتون انقدر حالش خوب باشه که توی چشمهاتون چراغونی باشه... 

برگ بیست و پنجم/ واپسین باران های اردیبهشتی و چشم به راه خردادی بهتر