حدودا پانزده، شانزده ساله بودم که دلم می خواست بازیگر بشوم. روی درهای کمد دیواری اتاق پوستر فیلم می چسباندم. عاشق هدیه تهرانی بودم و کلی از عکس هایش را توی یک دفتر جمع کرده بودم. هنوز هم توی بعضی فیلم ها دوستش دارم. چهره ی سرد و حرف زدن جدی اش را... سر و تیپ های ساده و جذابش را.... کلا همه چیزش را هنوز هم دوست دارم. نمی دانم تاثیر زیاد ورق زدن همان دفتر پر از عکس هایش است یا نه ولی هنوز به نظرم هدیه یک سر و گردن از همه بالاتر است... فکر می کنم خود هدیه تهرانی هم اگر امشب زنگ خانه اش را بزنی و بگویی تو از همه زن های بازیگر سر تری! یکی از همان لبخند های کجش را تحویلت می دهد و میگوید برو پی کارت....

دست کرده ام توی کیسه خاطرات و می خواهم چیزهایی که روزی خیلی دوست داشتم را اینجا بنویسم. چند وقتی بیشتر طول نمی کشد. حافظه ام در حال پوکیدن است تازگی هااااا....