یک اتفاق ؟

یک اتفاق افتاده است، یک حادثه، که همه و همه رو وادار به حرف کرده است... وادار به نوشتن... به سرودن..... به غرق شدن در خاطره سالهای دور و نزدیک... شاید به اندازه ی سال ها پیش و شاید هم به فاصله یه روز و یا همین آن....و شاید فردا و روزهای نیامده و دل نگران برای اتفاق های پیش رو..... 

قلب ها پر شده از حسرت و دستها خالی از امکان هر کاری....

 یک خاطره ی شوم که تا ابدیت بال گسترانده....

 یک سرازیری خواب آلود که گوشش شاید پر شد از  فریاد ها و چشم هایش هراس ها را در دو دو چشمان در حال سقوط دید و دلش به  دل هایی که می تپید همراه نشد ، سقوطیان در نیمه راه سرازیری،   شاید به زور بازو و به پشتیبانی دوره آموزشی که تن  رو ورزیده کرده دلخوش کرده اند....و خواستند فایق بیان بر هر چی نا امیدی 

 ولی سرازیری، شیبش از این حرف ها تندتر هست....

 از این ورزیدگی ها، ورزیده تر است....

 سرازیری هست به ته ِ قهقرا... ،به سکوت محض، به خاموشی بی صدا،....به قهر ِ ناخواسته ی دلهایی از ما...... به حسرت، حسرت، حسرت 

 به همون جایی که یک ملت، از بزرگ و کوچک، دلشان سوخت و همدردی کردند و گریستند و خروشیدند  و عصبانی شدند و پرسیدند که چرا؟؟ چرا؟؟ 

اینها را همه گفتند و من نمی خواستم بگویم ولی گفتم..... حسش  جانکاه بود و بزرگ.... 

شنیدم سرازیری مرگ، هم رشته های مرا به سوی خودش خوانده است.... و من فکر کردم که چه قدر شبهای امتحان دینامیک، مقاومت مصالح، تحلیل، فولادی، بتن، آبرسانی... ترافیک، روسازی و راهسازی، بیدار خوابی کشیدند و مسئله حل کردند و در اضطراب  نمره شون دلشون تپید...... 

چه قدر از ایمنی گفتند و نوشتند و گوش دادند.... چه قدر از سیفتی فاکتور( safety  factor ) ها خنده شان گرفت که چه ارقام بزرگی در می آید.. و چه قدر از قوس ها و شانه ها و شیب ها و وسایل حفاظتی جاده شنیدند و خواندند و در امتحانات  نوشتند.... 

چه قدر همدیگر را مهندس خطاب کردند و فکر کردند که باید بسازند.. باید بر اساس اصول بسازند... موقع فارغ التحصیلی قسم خوردند که هر گز بر خلاف موازین علمی عمل نکنند و متعهد باشند.... 

قرار بود هر کدام، آینده ایی باشند.... 

لبخندی باشند 

دنیایی باشند 

قرار بود بروند سربازی، دوره آموزشی  و باشند.... 

قرار نبود. خط های عمر در کف دستشان  اینقدر کوتاه باشد.... قرار نبود 

اما شد 

در سکوت غلتیدند و رفتند.... 

از پله ی سربازی رد نشدند.. ماندند و ماندند.. تا حب وطن در همه ی سلول هایشان  جاری شود، ته نشین شود، دُرد شود و دَرد شد.... 

آرزو می کردم خواب باشند و لبخند به لب، از همان ها که در آخرین عکسشان  دست به دست می شود، در اندیشه ی آینده باشند و هیچ ندانند که نیستند....هیچ ندانند که ترمز لامصب بریده..... ندانند که سراشیبی رفته روی کلاج بی مروت و سرعت رو بیشتر کرده....هیچ ندانند که.... هیچ ندانند... و هیچ ندانند که نیستند و ملتی حسرت وار اخبار رو دنبال می کنند... 

ای کاش فقط مثل یک سرعت گیر، همچنان خواب از این سراشیبی سقوط کرده باشند.... 

روح شان شاد...

نوشته ی : هدیه ی آقاخانی ، مستاجر جدید آپارتمان هفتگ !