دوست ... همین یک کلمه ی چهارحرفی و یک بخشی چقدر پیچیده می شود وقتی کارت برسد به دوتا دوتا چهارتا کردن با خودت که چه کسی واقعا دوست هست و چه کسی یک آدم عادیست که تو شبیه دوست می بینی اش و او سر سوزن احساسی به تو ندارد... 

آدم ها به تعداد خود آدم ها منحصربه فردند... هر کس تعبیرش از دوست متفاوت است... من هم منحصربه فردم. شبیه خودم و نه هیچ کس دیگر... شروع کردن یک دوستی برایم سخت است... آدم ها را صاف و صادق و ساده نمی بینم. به قول نزدیک ترین فرد زندگی ام من بای دیفالت تنظیماتم روی بد است. یعنی طرف آدم بدی است مگر اینکه خلافش ثابت شود... و متاسفانه گاهی آنقدر دیر خلافش ثابت میشود که دیگر اصلا روابطم با آن فرد ماسیده و یخ بسته و اصلا نمیشود به یک دوستی تبدیلش کرد....

چند دسته ی چند تایی دوست دارم ... همین حالا... همین لحظه... ولی خب به هر کدام یک شکل می توان نگاه کرد... و خیلی اوقات کنجکاوم بدانم من در دسته بندی های آنها کجا قرار دارم... بگذریم... 

یه وقت هایی که ناراحت می شوم توی ذهنم با چیزی شبیه یک موچین بزرگ  از پس گردن یک دوست ، پشت لباسش را می گیرم و از آن دسته های چند تایی می گذارمش بیرون...چند قدم عقب تر... دورتر از بقیه.... و همان دور چند وقتی می ماند تا کمرنگ و کمرنگ تر و در نهایت حذف می شود. چیزی که مجبورم کرد این ها را بنویسم یک فکر لعنتی چند هفته ای بود که می گفت مثل ایرانی که به سمت بی آبی می رود من هم با سرعتی مشابه به سمت بی دوستی می روم.... از روزی که فهمیدم زیاد زیاد از مجموعه هایم حذف کرده ام انگار.... فهمیدم که حداقل باید جایگزین می کردم... یا باید قبلی ها را می بخشیدم ...  شاید میشد روزی حین پوست کندن یک سیب قرمز همان طور که به چاقو نگاه می کنم آرام از او می پرسیدم که واقعا اره....،؟ و حتی اگر هم جواب آن سوال کوفتی آره بود سیبم را یک گاز محکم می زدم می بخشیدمش... ولی خب نشده... نکردم.... و دسته های چند تایی ام کوچک و کوچک تر شده اند...و  این خیلی بد است ... می دانم یک روز می رسد که خودم تنهایی وسط دسته های خالی نشسته ام و فکر میکنم که میشد خیلی ها را بخشید...  خیلی ها را بیشتر دوست داشت...  و دست خیلی ها را برای شروع یک دوستی جدید به گرمی فشرد...فقط باید بدانیم و درک کنیم که آنها ... که تمام دوست هایمان هم آدم اند... و آدم ها منحصر به فردند...