دیشب حدود ساعت دو از شبکه سه ویژه برنامه المپیک رو می دیدم... قرار بود عبدولی برای مدال برنز کشتی بگیره. خیابانی گفت فعلا از حضورتون مرخص میشیم تا شروع کشتی.... رفت تبلیغ و بعد هم یه فیلم سینمایی شروع شد. چون خیلی طولانی شد همین جوری شانسی زدم شبکه ورزش دیدم داره کشتی رو پخش میکنه و تقریبا آخراشه... ولی شبکه سه همون فیلم "ترون" رو نشون میداد. فیلم تموم شد تیتراژش اومد و حتی یه زیرنویس هم نزدن که مدال برنز رو گرفته عبدولی.... حالا این بماند... بعد از تیتراژ فیلم دوباره همون فیلم از اول پلی شد... یه ربعی ازش گذشت و زززارت وسطش قطع کردن و یه فیلم دیگه شروع کردن... خلاصه به احتمال 99 درصد خوابشون برده بود... 

اینا رو گفتم به چند دلیل... یکی اینکه اگر من مادر عبدولی بود امروز چادرمو می بستم کمر و میرفتم شبکه سه رو خراب می کردم رو سر مسئولین محترم... آقا شاید یکی شبکه ورزش نداشت... ولی خب بازم حرف اصلی ام این نیست ... حرف اصلیم گلایه از این صداوسیمای داغون نیست که راه به جایی نمی بره این گلایه ها...حرفم چیز دیگه است... از خودم می خوام بگم. از تنبلی های مجازی.... صبح اول وقت شروع کردم  توی گوگل و اینستا و تلگرام دنبال ماجرای دیشب گشتم. هزار مدل سرچ کردم ... هشتگ زدم از اسم عبدولی تا اسم کارگردان اون فیلمه که دوبار به جای کشتی پخش شد... از  هشتگ خیابانی زدم تا ریووو و..  ریو 2016... و خلاصه هیچی پیدا نکردم. انگار همه خواب بودن. امروز حین همین سرچ ها فهمیدم چقدر راحت طلب شدم در این دنیای مجازی... همیشه باید یک نفر رو پیدا کنم که همون حرف هایی که من می خواستم بگم رو کامل گفته باشه و من فقط با یه فشار کوچک انگشتم لایکش کنم و یا خیلی زحمت بکشم share....

یه وقتایی زیر یه پست فیس بوک دوست دارم کلی حرف بزنم ولی میرم کامنتهاشو باز میکنم و اونی از همه بیشتر شبیه منه نظرش لایک میکنم. اگر هم کسی نبود که هیچی... بیخیال میشم کلا... و این یعنی تنبلی مجازی.... حالا دنیای مجازی همچین صحنه ی پرافتخاری هم نیست که آدم توش تنبل باشه چیز خاصی رو از دست بده ولی خیلی ساده میشه این موضوع رو تعمیم داد به دنیای واقعی... به همین جایی که نفس می کشیم و راه میریم ولی همیشه منتظریم بقیه کارهایی رو بکنن که ما دوست داریم.... بقیه تجمع کنن... بقیه اعتراض کنن... بقیه تشویق کنن...  خلاصه بقیه انجامش بدن چون ما حسش  رو نداشتیم ... یا فرصتش نبوده و یک عالمه بهانه دیگر....