لیلا، حمید، بهداد، و دیگران
انقدر که من پیگیر مسابقات المپیک بچه های ایران هستم، اگه خودم توی مسابقات شرکت میکردم حتما رکورد فلپس رو میزدم!
یکی از حواشی المپیک اینه که برای باخت حمید سوریان و بهداد سلیمی دو کمپین جداگانه راه انداختن، به صفحه مورد نظر سر زدم. چیزی در حدود 548 و در جای دیگه 800 و خرده ای کامنت بود. شروع کردم به خوندنشون... البته نه تمامشون رو... فقط کلمه اول و دوم هر کامنت رو میخوندم. باورم نشد و احتمالا باورتون نمیشه که تمااااااام اون آدمها فقط برای تشویق و دلگرمی به این دو نفر کامنت گذاشته بودن... نه خبری از توهین بود و نه جنگ بین کامنتگذارها... مدال طلای اخلاق المپیکی تقدیم میشود به این هواداران واقعی...
چیزی که واضحه اینه که آدمهایی که پا توی میدان مسابقه میذارن نیومدن که ببازن. اصولا آدمها باخت رو دوست ندارن. دیگه چه برسه به وقتی که طرف ورزشکار باشه و از قضا قهرمان... پس اگه لیلا رجبی نمیتونه رکورد خودش رو بزنه، یا حدادی که نقره توی دستشه، از دور رقابت ها حذف میشه و حتی سوریان که عکسش در کنار تختی روی دیوار مسابقات در ریو به چشم میخوره ضربه فنی میشه نه عمدی در کاره، نه خبری از بی غیرتی هست... اون ها اومدن که ببرن اما خب، باخت روی دیگر سکه است...
البته این که داوران با وقاحت تمام توی چشم های بهداد سلیمی نگاه میکنن و بهش مدال نمیدن، موضوعیه که نه قابل توجیهه و نه میشه توضیحش داد...
برگ سی و هشتم/ المپیک ریو 2016
امیدوار کننده ست ظاهرا یه چیزهایی داره تغییر میکنه و درک و فهم بهتری از یک مسابقه ورزشی داریم پیدا میکنیم، هر چند هنوز خیلی راه داریم تا برسیم به اونجایی که باید اما تا همین حد هم امیدوارکننده ست.
بااون اشگهایی که بهداد میریخت..کی میتونه بهش توهین کنه ؟!!
بنظرم یه جاهایی حب و بغضهای سیاست و قدرت ، داوری میکرد نه ورزش...و قربانی اون ، ورزشکاران پاکی بودند که عادلانه قضاوت نشدند...
سه خط آخر
و اهانت مجری در پخش زنده به لیلا رجبی
نمیشه از این دو مورد گذشت و نباید هم گذشت