زندگی ، با مزه ی گس

تصور می کنم به هر دلیلی ، خواسته یا ناخواسته رفته ام به شهری که هیچکس را نمی شناسم . آنجا هیچ شغلی ندارم و نمی دانم باید چکار کنم و چگونه روزگار بگذرانم ؟

حالا کمی شرایط را سخت تر می کنم . فرض می کنم در شهر خودم ، در زمانی غیر از زمان خودم مجبورم زندگی کنم . تمام کوچه ها و خیابانها را می شناسم . از تک تک کوچه پس کوچه های شهر خاطره دارم ، اما هیچ کجای شهر به من تعلقی ندارد و کسی هم مرا نمی شناسد ! فرض کنیم چیزی شبیه اصحاب کهف !

و حالا باز هم شرایط را سخت تر می کنم . فرض می کنم  همه ی اینها باشد و به خواست خودم در غار اصحاب کهف رفته باشم . حالا چندصد سال گذشته و من به جامعه و شهری باز می گردم که همه منتظر ورودم هستند . در لحظه ی بازکردن چشمهایم ، پیش از هر چیزی ، دوربینهای تلویزیونی و چشمهای منتظر را می بینم که می خواهند اولین برخورد من در بازگشت به زندگی را ثبت کنند .

باید خیلی سخت باشد ! وارد دنیایی بشوی که کاملا برایت غریبه است اما همه تو را و شجره نامه ات را و تمام خصوصیاتت را می دانند !

و حالا سخت ترین شرایط را در نظر می گیرم :  همه ی اینها باشد و من هیچ حافظه ای نداشته باشم ! هیچ تصوری از جهان پیرامون خودم نداشته باشم ! یک آدم پنجاه ساله که چندصد سال بعد از زمان خودش وارد دنیایی می شود که همه منتظرش هستند !

چه شد که اینها را نوشتم ؟

همه اش بخاطر این خبری بود که ظاهرا از بی بی سی نقل شده :

« جسد دختر ۱۴ ساله‌ای که می‌گفت "امیدوارم تا شاید صدها سال دیگر درمان شوم، برخیزم و به زندگی ادامه دهم" با حکم دادگاه منجمد شد.
این دختر چهارده سال بریتانیایی که به نوع نادری از سرطان مبتلا بود پیش از مرگ خواسته بود تا جنازه او به روش علمی منجمد شود تا شاید با پیشرفت علم در آینده، بازگرداندن حیات به او امکانپذیر گردد و بتواند بار دیگر به زندگی خود ادامه دهد.
والدین این دختر از هم جدا شده‌اند و در حالیکه مادر او با این درخواست موافق بود، پدرش برای جلوگیری از اجرای این خواست به دادگاه مراجعه کرد.
پدر دختر نگران تنها ماندن دخترش در آینده و همچنین هزینه‌های گزاف روند انجماد جسد بود اما در جریان دادرسی مخالفتش را پس گرفت.
جسد این دختر پس از مرگ به آمریکا انتقال یافت و یک شرکت تجاری با هزینه‌ای حدود چهل هزار دلار، آن را "برای همیشه" در دمای پائین  منجمد کرده است. »

بعد از خواندن این خبر ، به جز نوشته های بالا ، به ذهنم رسید که : شاید بد نباشد که چند نفر از ما متولدین دهه ی چهل را هم منجمد کنند و بعد از یکی دو قرن دوباره به دنیا برمان گردانند تا خاطرات خود را از این سالهای شگفت و روزگار غریب برای دیگران تعریف کنیم !! 

 ما را به دنیا برگردانند تا شاید حتا چند ساعت بتوانیم روزگار بی جنگ و بی زورگویی و بی اجبار  را نیز تجربه کنیم . البته این احتمال هم هست که آنوقت در دنیایی چه بسا افتضاحتر به روزگار برگردیم !

به هر حال اینهم وسوسه ای است . نمی دانم آیا کسی هست که چنین آرزویی داشته باشد ؟ فکر می کنید دنیا در چندصد سال بعد چگونه خواهد بود ؟ دوست دارید در چه دنیایی دوباره چشم به روی آسمان بگشایید ؟!!