سیاه، سفید، خاکستری
یک گورستان بی انتها... پر برف و سرد، با سنگ قبرهای خاکستری و یک اندازه که تا چشم کار میکند پشت هم چیده شده اند. زنی با بارانی سیاه که کلاهش را به سر گذاشته، رو به روی یک قبر زانو زده و با دقت نوشته های سنگ را که عمود ایستاده میخواند. گویی مرده ها به احترام نگاهش ایستاده مرده اند...
این زن خیلی برام آشناست، انگار که یه فردیت ذهنی تو بعضی از نوشته هاته که میشناسمش.
منظور؟
پر از راز