ارتباط

ارتباط تعاریف گوناگون و گسترده یی داره که ازش چشم پوشی میکنم و اینجا منظورم از ارتباط تعامل بین انسانهاست.

خیلی وقتا ما توی یه ارتباط متوجه میشیم که اون رابطه به اتمام رسیده اما چون حس خوب و دلبستگی به اون رابطه داریم ازش دست نمی کشیم و ادامه میدیم هرچند مطمین هستیم دیگه ادامه یی براش نمیشه متصور شد، این قضیه تو روابط عاطفی و احساسی پررنگ تر و شدیدتر هست چون احساس قوی تری پشتش قرار داره و دایما منتظریم معجزه ای رخ دهد و و رابطه نجات پیدا کند اما در اکثریت قریب به اتفاق موارد اینجوری که دلمون میخواد نمیشه. تو رابطه کاری و حتی شراکت هم این موضوع صادق است هرچند عقبه احساسی کمرنگی داره.

به نظرم هیچ چیزی زجرآورتر و رقت انگیزتر از ادامه دادن یه رابطه تموم شده نیست، هرجای رابطه،اعم از کاری و عاطفی وقتی متوجه اتمامش یا به سرانجام نرسیدنش شدیم  بهتره ادامه ندیم نه خودمون رو اذیت کنیم نه طرف مقابلمون رو...

معنی حرفم این نیست که جلوی مشکلات کم بیاوریم و با اولین فشار کنار بکشیم، بلکه متوجه بشیم روی صخره لم یزرع نمیشه کشاورزی کرد هر وقت فهمیدیم به صخره رسیدیم دست از کشت و کار بکشیم یه دیالوگ تو فیلم دندان ما هست که جان مطلب رو میرسونه اونجا که میگه: یه جا هست که باید وایستی یه جا هم هست که باید درری،اما خدا نکنه جای این دوتا باهم عوض شه، که دیگه تا آخر عمر بدهکار خودتی...