((خوابم پرید و خاطره‌ها در گلو شکست))

برخی افراد به دلایل معلوم و گاها ناپیدا میل شدیدی به تعریف کردن خاطراتی دارند که بخش اعظم آن یا دست کم بخشی از آن زاییده خیال راوی است قسمتی از این خاطرات دروغین، آگاهانه و پاره ای از آن ناخودآگاه وارد روایت میشود که میتوان به علل آن از لحاظ روانشناختی پرداخت فی المثل در روانشناسی خیالبافی را یک مکانیزم دفاعی مغز و روان فرد در مواجهه با شکست ها و ناکامی ها می دانند که موجب بازیابی شخصیتی فرد شکست خورده و ناکام میشود اما حتما باید فرد مرز بین واقعیت و خیال را درک کند چرا که در غیر این صورت انسان مبتلا به امراض روانی خواهد شد.

مثلا وقتی فردی که متولد دهه شصت می باشد و از خاطراتش در زمان جنگ و حضور در جبهه حرف میزند و داستانسرایی می نماید خیلی راحت میشود به کذب آن پی برد اما بخش عمده یی از خاطرات کذب این گونه نیستند مثلا وقتی کسی تعریف میکند بسیار محبوب بود و صدها نفر واله و شیدای او بوده اند اگر از نزدیکانش نباشیم چگونه پی خواهیم برد که وی در تمام عمر حتی یکبار مخاطب جمله قربونت برم یا عزیزدلم  نبوده؟!

وقتی هنوز هستند افرادی که می توانند صدق و کذب حرف ما را معین کند باید محتاطانه تر دست به خاطره پردازی بزنیم.

جولین بارنز در کتاب درک یک پایان به زیبایی به چنین موضوعی اشاره دارد:

((داستان زندگی‌مان را چند وقت به چند وقت می‌گوییم؟ چند بار آن را راست و ریس می‌کنیم، شاخ و برگ می‌دهیم، تکه‌هایی را زیرزیرکی می‌زنیم؟ ضمناً عمر هر‌چه بیشتر طول بکشد، از تعداد نزدیکانی که می‌توانند روایت ما را زیر سوال ببرند کم می‌شود، از تعداد کسانی که می‌توانند تذکر بدهند که این زندگی زندگی ما نیست و فقط و فقط قصه‌ای‌ست که ما درباره زندگی خود سرهم کرده‌ایم و به دیگران - و بیش از همه به خود- گفته‌ایم. ))

پی نوشت: روح تمام شهدای هشت سال جنگ علی الخصوص شهدای عملیات کربلای چهار شاد.