((کسایی که تو این دنیا حساب ما رو پیچیدن))

عقوبت اعم از دنیوی و اخروی یکی از پایه های اساسی ادیان الهی است. مجازات کسی که ظلم کرده و حق شخص دیگران رو پایمال کرده، از اصول اخلاقی و قضایی و اصل و اساس حفظ هر جامعه یی هست و کمتر شخص عاقلی را می توان یافت که مخالف محاکمه و  تلافی تعدی متخلف باشد.

شخصا با عقوبت و مجازات فرد ظالم و زورگو به اشد وضع موافقم، چیزی که آزار دهنده هست اینه که وقتی بنا به هر دلیلی امکان مجازات فرد متخلف مهیا نمی شود آنگاه ما بصورت ناخودآگاه به این سمت و سو کشیده میشویم که فرد قطعا مورد عقوبت و عذاب الهی قرار میگیرد حالا یا خودش یا عزیزانش...

اینکه فرد اسید پاش در آینده کور شود یا بیماری لاعلاج بگیرد چه سودی برای کسی که اسید روش ریخته شده دارد؟!

فردی که ما را فریب داده و از اعتماد ما سو استفاده کرده هست و نیست ما را بالا کشیده اگر در آینده یی دور به گدایی بیفتد یا فرزندانش معتاد شوند آیا اموال و آبروی ما باز میگردد؟ چه چیزی پاسخ  رنج و اندوهی را که متحمل شده ایم  میدهد!؟

کسی که خیانت کرده به مفهوم عام کلمه، اگه به سیاه روزی بیفتد و عزیزانش کلا محو نابود شوند. آیا زندگی تباه شده کسی که بهش خیانت شده بازمیگردد!؟

این دست مثالها را میشود بسیار ادامه داد، اما حرفم اینه که حتی اگه طبق اعتقادات حتما حتما فرد ظالم دچار عقوبت شود بازهم فرد مظلوم زندگی اش تباه شده و دستاوردش هیچ است و این تفکر و اعتقادی که به عقوبت باور دارد بیشتر جنبه دلخوشکنک دارد و لاغیر.

نکته: بازهم تکرار میکنم به شدت موافق مجازات ظالم و عقوبت شدنش هستم اعم از دنیوی و اخروی، اما اینکه دلخوش باشیم به اینکه هیچکس قسر در نمی رود کلا جنبه روانی دارد حالا اگر هزاران هزار قصه و داستان و روایت و حکایت هم تاییدش کنه بازهم تغییری در موضوع ایجاد نمیکنه.