سرزمین من

یه فامیل دور داشتیم که بین پنج شش تا دختر صاحب یه پسر شده بودن، اونقدر این پسر رو تحویل میگرفتن و بهش پروبال داده بودن که خودش هم باورش شده بود تافته جدابافته یی هست تو سنین هیجده نوزده سالگی اونقدر ازش تعریف و تمجید اغراق آمیز کرده بودن که باورش شده بود واقعا واسه خودش بردپیت و جورج کلنی هست و جنس مخالف براش میمیره،اما خب واقعیت چیز دیگه یی بود و علیرغم تموم امتیازات و پشتیبانی های پیدا و نهانی که ازش میشد تو خیلی از ارتباط هاش با جنس مخالف همون اول کار بد جور میخورد تو پرش و سرخورده میشد تو خانواده همچنان ازش تعریف و تمجید الکی  میشد حتی پیش میومد که بنا به خواهش های مادر خانواده یکی از خواهرها رشوه خوبی میگرفت و از بین دوستان و همکلاسی هاش کسی نقش  عاشق دلخسته و شیدا رو بازی میکرد جهت بازگشت غرور و بدست آوردن روحیه از دست رفته اش... نهایتا اینکه با کسی به سرانجام نرسید و عاقبت الامر خانواده مجبور شدن بفرستنش فرانسه...

حالا این موضوع رو چرا تعریف کردم  علتش اینه که اینروزها خیلی بیشتر از قبل از مسافرها تعریف و تمجیدهای اغراق آمیز راجع به ایران میشنوم اونقدر تبلیغات هدفدار راجع به ایران شده که عامه مردم باورشون شده واقعا اینجا بهشت روی زمین است وقتی خیلیا باور دارن مردم دنیا آرزوشونه اینجا زندگی کنن یعنی تبلیغات دروغین هدفدار به نتیجه رسیده است.

 کاش بفهمییم  ما بالاتر از دیگران نیستیم ایضا پایین تر از دیگران هم نیستیم ماهم مردمی هستیم مثل سایر ملل، تو برخی زمینه ها غنی تر و تو بعضی مسایل ضعیفتر از اقوام و ملتهای دیگر در این دنیا هستیم.

پی نوشت: من ایران رو با تموم کم و کاستی هاش دوست دارم و عاشق گذشته و حتی امروزش هستم برای من ایران نقش مادری رو داره که با تموم وجود میپرستمش.