((روبرویت گلوله و باتوم،پشت سر خنجر رفیقانت))
سه روز، سه بزنگاه،سه نقطه عطف...
سه روزی که به زعم من در تاریخ معاصر ایران، بر مظلومیت و بی پناهی مردم ایران باید گریست، سه روزی که کل تاریخ این کهن دیار بطور خلاصه در کمتر از بیست و چهار ساعت رخ می دهد.
سه روزی که بغض سنگینی رو سینه میشونه...
یکم: غروب بیست و هشتم مرداد یکهزارو سیصدو سی و دو
دوم: نیمه شب هیجدهم تیر هفتادوهشت
سوم: شامگاه بیست و پنجم خرداد هشتادوهشت
خیلی بیشتر از اینهاست رفیق
بله قطعا بیشتر هست، البته این سه روز برای من تاثیر گذارتر هستند.
فواره‌ی روزهایی که با خشم اوج گرفتن و شبش به حوض حسرت و اندوه برگشتن
فواره هایی که مغلوب زر و زور و تزویر شدند.
بی شک باتوم ها روزی روانه ی موزه می شوند
خنجرهای کهنه اما در سینه ها ریشه می زنند و کینه می شوند
زمان زخم باتوم ها را می بندد زخم خنجر ها اما دهان باز می کنند و حاصل تفریق رفیق ها را حساب می کند!
عالی نوشتی،
دریغ و امان از تفریق رفیق ها!
ما به ایران پر از حادثه عادت داریم...
به شدت و اشد وضع!