کشتن روح
اینکه میگن حسادت شغل دوم ما ایرانی هاست رو با اندکی اغماض قبول دارم، اینکه تو محیط کاری و در مناسبات شغلی دنبال زیرآب زنی و گرفتن جای دیگران هستیم رو هم قبول دارم، اکثرا ناراضی و ناخشنودیم و فکر میکنیم جایی که قرار گرفتیم حقمون نیست و دیگران جایگاه ما رو غصب کردن، و عموما به جای تلاش مثبت جهت ارتقا دست به اعمال منفی میزنیم و عجبا که در حالت دوم موفق تریم! هرچند میشه تو این زمینه کلی تحلیل جامعه شناختی ارایه کرد اما عجالتا از این میگذرم و میرم سر حرف اصلی، بارها پیش اومده که در محیط های خانوادگی نیز شاهد این رفتارها بوده ام یعنی پدر و مادر علیه محبوبیت و نفوذ یکدیگر رو فرزندانشون دست به تخریب میزنن، فارغ از اینکه متوجه باشن این رویه چه مخاطراتی فرزندانشون رو تهدید میکنه اینکه بارها با دلیل و بی دلیل به فرزندانمون بگیم پدرت مرد به درد نخور و نالایقی هست یا مادرتون زنیت نداره و بی عاطفه ست، باعث میشه بچه نسبت به هر دو طرف بدبین و ظنین بشه و خواسته و ناخواسته احترامی برای والدینش قایل نشه و نتیجتا کسی رو قبول نداشته باشه و تو مسیر غلطی بیفته و بشه اونچه نباید بشه و دودش تو چشم همون پدر و مادر ناآگاه بره.
برای اینکه ثابت کنیم ما خوبیم نیاز نیست دست به تخریب دیگران بزنیم علی الخصوص نزدیکانمون و خصوصا اهالی یک خانواده، کودکان رو نباید وسیله جنگ قدرت خودمون قرار بدیم که این ظلم نابخشودنی و گناهی بزرگ است.
- بزرگترین دارایی هر بچه‌ای اعتماد به پدرومادرشه. اینکه پدرومادری انقدر بی‌فکر باشن که بخوان این دارایی رو از بچه‌شون بگیرن هم غیرقابل‌درکه و هم دقیقا "نابخشودنی"...
- اکثر ماها بزرگترین مسئولیتی که در تمام عمرمون تجربه خواهیم کرد همین پدرو مادر شدنمونه، ولی دریغ که هیچکدوممون اندازه‌ی ساده‌ترین شغلهای عالم هم بابتش آموزش نمیبینیم و قضیه رو کلا به غریزه سپردیم
کاملا درست میگی، متاسفانه هیچ گونه آموزشی در رابطه با مسولیت پدر و مادر وجود نداره و هرکسی با توجه به روحیه و اخلاقش بچه اش رو تربیت میکنه تو رابطه با فرزندان آسیب های بسیار جدی وجود داشته و داره
من یه مهدکودک کوچولو دارم که خواهرم ادارش میکنه و متاسفانه همیشه از این موارد تعریف می کنه که بچه ها باباشون رو مسخره میکنند و میگن مامانمون گفته بابا فلانه و برعکس . با آموزش توی مهد روی این رفتارها کار میشه ولی بیشترین زمان رو پیش والدین هستند و شاهد این بگو مگو ها و این وحشتناکه
سلام
بچه ها تو این زمینه شدیدا دچار دوگانگی میشن، از یکطرف عاطفه و علاقه یی که به والدین دارن و از طرف دیگه با تخریب دایمی که مواجه میشن آسیبهای جدی میبینن
اگه یه پدر و مادر آگاه داشته باشی زندگی رو برنده شدی و ازش لذت می بری ولی امان از روزی که پدر و مادر که اولین و آخرین پناهگاه بچه ها هستن خودشون زندگی رو نفهمیده باشن اون وقت باید هزار بار شکست بخوری هزار بار یه راه رو بری و برگردی تا بفهمی کجای کارت اشتباه هست و ..... خلاصه که پدر و مادر شدن بزرگترین کار دنیاست که تو کشور ما حداقل اهمیتی نداره یه کاری هست در ردیف رفع نیازهای ضروری !!!
حالا حالاهاااااااااا کف هرم مازلو هستیم
آخ که چه خوب گفتی، خوشا به حال اونهایی که پدر و مادر فهمیده دارن نه صرفا والد و والده زیستی