پدر

میگن: پدر مثل خودکار می مونه شکل عوض نمیکنه ولی یه دفعه میبینی نمی نویسه، اما مادر مثل مداد می مونه هر لحظه تراشیده شدنش رو می بینی تا اینکه تموم میشه... آیا هر پدری اینجوریه به گمونم نه! بعضی پدرها صرفا یه والد زیستی هستند و بس اما میخوام راجع به پدرهایی بگم که حقیقتا مرد زندگی و پشتوانه فرزندانشون هستن، از همه چی خودشون برای رفاه خانواده میگذرن، جوری خودشون رو فدا میکنن که مثال زدنی میشن، پدرهایی که به معنای واقعی کلمه قهرمان زندگی هستن، بله چرا که ((یک قهرمان واقعی با میزان قدرتش سنجیده نمیشه بلکه با قدرت قلبش سنجیده میشه))  پدرهایی که آخرین پناه و بزرگترین پشتوانه هستن برای فرزندانشون و زمانی که با فقدانشون روبرو میشیم بایست بپذیریم((هیچ چیز پایدار نیست. نه یاس و نه خوشحالی. حتی زندگی هم زیاد پایدار نیست.))  پس لاجرم باید با شرایط کنار بیاییم و بپذیریم که این نیز مرحله یی از زندگیست هرچند بسیار رنج آور و گاها بایست با خودمون زمزمه کنیم ((عیبی نداره که گریه کنی.گریه کردن یک پاسخ طبیعی به درده)) زندگی با فقدان پدر حقیقی بسیار رنج آور و محنت آلودست.

پی نوشت: روح پدر بزرگوار اخوان باقرلو  شاد و قرین رحمت الهی