باور
میگن:احساسات آدمم مثل آثار هنری هستن،میشه جعلشون کرد! کاملا هم شبیه به اصل هستند، ولی بدلی هستن! از کجا باید بدونیم وقتی با احساس کسی سروکار داریم اون حس اصل هست یا بدل!؟ بعضی از احساسات اصیلند و در صورت خدشه برداشتن غیر قابل ترمیم اند، مثلا شخصا معتقدم امید هیچکسی رو نباید ناامید کرد صد البته تا حد توان!
به زعم من امید قوی ترین حس برای بقای آدمیست و نا امید کردن عامدانه و ناجوانمردانه،بدترین رذیلت هاست و بزرگترین معصیت، بله درسته چه تخته سنگ باشی چه دونه شن، تو آب غرق میشی! اما غرق شدن داریم تا غرق شدن!
حالا چه هم عقیده باشیم با پیکاسو که میگه : مردها منطقی حرف می زنندولی احساسی تصمیم می گیرنداما زنها احساسی حرف می زنندو مثل یک مامور اعدامکاری که باید بکنند را می کنند!
و چه مخالفش باید حواسمون جمع باشه به امید،که این داستان زن و مرد نداره، امید که از دست رفت حتی نفس کشیدن هم سخت میشه،اینو ملتی که بیش از چهل ساله هر روز شاهد به مسلخ رفتن امید هست روخوب میفهمه!
نا امیدی محض را در فازهایی از زندگی تجربه کردم واقعا نفس کشیدن زهر می شود و آدم از تمام مظاهر زندگی سیر سیر...انگار داری خفه می شوی و برای مرگ مثل یک جرعه آب یا هوا پرپر می زنی...
در شرایط فعلی شاید پایین کشیدن فتیله ی امید راهکاری برای تحمل راحتتر فشارها و قانع کردن مردم به وضع موجود باشد.
امید چیز عجیبیست، بود و نبودش مساله است و هر کدام وضع متفاوتی خلق میکنند.
من متنتونو که خوندم این حس بهم دست داد که یه جوری الان گفتین تو این چهل سال مردم امیدشون به مسلخ رفته، انگاری تو چهل سال قبلش سرشار از امید و آرزو و شاد و خوشحال بوده ان. اگر مردم از اون جامعه و شاه و نظام ناامید نمیشدن و جونشون به لبشون نمی رسید که انقلاب نمی کردن که. اگر بخوایم این طوری مقایسه کنیم از لحاظ امید، قطعا مردم اون زمان امید کمتری داشتن به اصلاح نظام که تصمیم گرفتن عوضش کنن از اساس.
به نظر من امید تو جامعه اون قدری هم که خیلی جاها ازش بحث میشه (مثل همین جا) از بین نرفته. شما هنوزم که جلوی یه مدرسه ی دبستانی واستین، کلی بچه ی امیدوار می بینین، هنوزم می بینین که پدر و مادراشون امید دارن به بچه هاشون، هنوزم خیلی از آدمایی که وضعیت مالی خوبی ندارن امید دارن به گلریزونای مردم و جواب هم میگیرن از امیدشون، کسی ناامیدشون نمی کنه. درسته هر کس ممکنه یه لحظه هایی توی زندگیش تقریبا همه ی امیدشو از دست بده ولی خیلی کم پیش میاد که یه نفر تو تمام عمرش امیدشو از دست بده.
من تصورم اینه که شما یه کمی دیدتون خیلی تاریکه نسبت به جامعه.
البته شایدم واقعا نباشه ها، ولی از نوشته هاتون که همیشه میخونم، من این حسو می گیرم.
اینکه من از حکومت فعلی ناراضی ام نیاز به بحث ندارد، اما بحث امید برخلاف نظر شما در طول تاریخ هیچ انقلابی از سر استیصال نبوده، چه رسد به انقلاب اسلامی که بر سر شکل گیری و پیروزیش حرف و حدیث فراوانی وجود دارد.
بله هیچ انسانی مطلقا نا امید نیست چرا که اگر کسی واقعا و به شکل صددرصد،ناامید باشد قطعا مرده است!
سعی میکنم واقعیتی که در جامعه میبینم رو منعکس کنم حالا اگر به زعم شما تلخ و سیاه است من بی تقصیرم.
نهایتا اینکه خوشحالم اینجا رو میخونید و گه گاه پیام و نظر مخالفتون رو ابراز میکنید.
سپاس
به‌نظرمن بخشیش دست خودمونه. که کمتر با خودمون نقاط ناامیدکننده رو مرور کنیم و امیدهامون - هرچند اندک - رو پیش خودمون بزرگ کنیم. روی خودم امتحان کردم و به چشم خودم دیدم که تاثیر داره. اگه به ناامیدی پا بدی قدم به قدم جلوتر میاد تا کل وجودت رو فتح کنه. حتی امیدِ غیرمنطقی بهتر از ناامیدی ِ منطقیه. حداقلش اینجوری اون لحظاتی که در رنج هستی رو راحتتر میگذرونی
و درباره ی پاراگراف آخر. بحثش طولانی. ولی خلاصه اش اینه که معتقدم در این چهل سال، هیچ زمانی امید به تغییر اندازه ی حالا پررنگ نبوده. بشدت امیدوارم با این فشارهای داخلی و بیرونی که هست، بزودی رفتار حاکمان ایران تغییر جدی خواهد کرد و اوضاع بهتر خواهد شد
داستایفسکی یه جمله قابل تامل داره میگه:
امید تنها دروغگویی ست که هرگز کسی علیه اش اعلام جرم نکرده است.
درود بر شما---ما واقعا زندانی واژ ها هستیم---امید یک هدف دست نیافتنی است ---توصیه میکنم بجای کلمه امید و ناامیدی از تصمیم درست و یا نادرست استفاده کرده و پای انتخاب خودمان بمانیم ...لازمست هشیار باشیم و همیشه مواظب دستاوردهای خود باشیم چه بسا بارها بهدف رسیده ایم و بی توجه از کنارش عبور کرده ایم.عشق ناجی است
درود
امید نیروی محرکه آدمی ست،و آنچه دست نیافتنی ست آرزوست نه امید!