عمل
قلب و مغز مثل جعبه و کمد نیستن که پر بشن، هر چی بیشتر توش بریزی بزرگتر میشن!
وقتی دیروز و امروز و فردا در اختیار ما نیست مجبوریم دم رو غنیمت بشماریم امان از استبداد شرقی که قرنهاست ما را سمت درویش مسلکی و صوفی گری سوق میدهد آنهم صرفا درشکل و صورت و ظاهر...انسانها معمولا زمانی چیزهایی را از دست میدهند که از داشتنش مطمن هستن،آدم ها عموما غصه این را دارند که روزهای گذشته شان بیشتر از ایام پیش رویشان است و این غم بزرگیست برایشان، خوشا بر احوال امثال ما که از چنین غمی مبرا هستیم و اصولا چشم انتظار اتمام کابوس این زندگی که دچارش هستیم.
ترس از شکست از خود شکست بدتره،چون آدمی رو فلج کرده و امکان حرکت رو سلب میکنه، تسلیم شویم یا مغلوب تفاوتی نداره، این بی عملی که چون افیون در رگ و پی ما لانه کرده از هر سمی کشنده تر است.
پی نوشت:افکار مشوش مثل کاروان بی ساربانی ست که هر نفر شتر راه خودش را میرود.
چه شترهای حکیمی !برهرکوهان کاروانی از حقیقت سوار است...
خوش به حال ما "کابوس روز"ها ی بی غم که برای تمامیت زنده ایم.
تو کمان کشیده و در کمین ،که زنی به تیرم و من غمین
همه غمم بود از همین ،که خدا نکرده خطا کنی
سپاس از لطف همیشگی تان