ادموند

چند شب پیش تو یه مسیر نسبتا طولانی و پر ترافیک سه تا مسافر داشتم یه خانوم جوان، یه آقای خوش پوش با ظاهری دولتی( کت و شلوار همراه پیراهن یقه آخوندی یا همون دیپلمات، همراه ته ریش)  که جلو نشسته بود و یه آقای مسن.

طبق معمول یکماه اخیر بحث بنزین و گرونی تو ماشین برقرار بود البته بیشتر بین من و اون آقای طرفدار نظام، این وسط اون خانوم هم تک مضرابی میومد رسیدیم به اینجا که گفتم حامل های انرژی تو کشورهایی مثل ایران جزو کالاهای ضروری محسوب میشن و تغییر قیمتشون باید خیلی منطقی و محاسبه شده باشه، اون آقا با لحن متکبرانه ای گفت حالا شما یه چیزی شنیدی از مسافرها جدی نگیر و خنده ریزی هم همراه صحبتش بود بدون اینکه عصبانی بشم خیلی دقیق و منطقی براش توضیح دادم و متوجه شد که فقط نشنیدم بلکه کاملا واقفم دارم در مورد چی حرف میزنم، لحنش تغییر کرد به خصوص وقتی از میزان تحصیلاتم پرسید، بحثمون ادامه داشت اما دیگه از اون تبختر خبری نبود نزدیکی های مقصد دید بحثمون به جایی نمی رسه گفت یه سری از نظرات شما درسته ولی در عجبم چرا با این همه انتقادی که از این نظام دارید مهاجرت نمیکنید!؟ خندیدم گفتم برادر عزیز اینجا خونه ام هست کجا برم؟ اگه قرار به رفتن باشه کسان دیگر باید برن... دست پیرمرد که تا اون لحظه در سکوت محض بود رو، روی شونه ام حس کردم با صدای گرفته و  بغض آلود که همراه لهجه ی ارمنی اش بود گفت این جمله رو  فقط از پسرم ادموند که سی و چند سال پیش به پسرخاله هاو پسرعمو ها و دایی زاده ها و سایر اقوامی که تو دهه ی شصت به آمریکا مهاجرت کرده بودن و به ادموند هم اصرار میکردن ول کن ایران رو پا شو بیا آمریکا، میگفت شنیده بودم اما ادموند منم مثل تو فکر میکرد و نرفت نهایتا هم تو سال شصت و شیش تو فکه شهید شد...

تا پایان مسیر  سکوت سنگینی تو ماشین حکمفرما  بود.