روایت
جایی خوندم:
"اریش هونکر" ، رهبرپیشین آلمان شرقی می‌بیند که مردم در صف ایستاده‌اند.
او هم در صف می‌ایستد و از فرد جلویی می‌پرسد که این صف برای چیست؟
جلویی جواب می‌دهد که مردم می‌خواهند اجازه سفر بگیرند و از کشور بروند.
هونکر متوجه می‌شود که با ایستادن او در صف مردم پراکنده شدند .
از یک نفر می‌پرسد که حالا چرا یک دفعه صف به هم خورد .
او هم می‌گوید :
وقتی که تو بروی دیگر لازم نیست ما برویم .
فقط یک نفر کافی است تا یک شهر آباد یا ویران شود.
پی نوشت: کاش میان این همه یوم الله، لااقل یکی دوتا هم یوم عبدالله داشتیم!
عالی! ممنون
خواهش میکنم
هر چقدر میخواهیم نریم اما به جبر باید جمع کنیم و از این مملکت بریم!!!
به نظرم کسان دیگر بایند بروند نه ما
چرا قبلی خالی سند شد! چیز مهمی هم نبود البته! خلاصه‌اش این بود که یه‌زمانی با این اصرارها روی شخص مخالف بودم و فکر میکردم برای بهتر شدن اوضاع، باید تغییرات اساسی‌تری مثل تغییرات فرهنگی رخ بده. ولی حالا میبینم واقعا آدمهایی که در رأس امور هستن خیلی مهمن. حتی با همین مردم و همین فرهنگ، میشد که اوضاعمون بهتر بشه. شاهدش هم همین کشورهای همسایه‌‌مون که بدتر از ما نباشن، بهتر از ما نیستن، ولی اوضاعشون صدمرتبه بهتر از ماست
بله درست میگی و بهمین خاطر هست که حتی برخی روشنفکران در آرزوی ظهور شخصی مثل رضا شاه هستن، عوام که بسیار بیشتر از این تفکر دفاع میکنن!
الان حسم نسبت به مدیرم و هرم قدرت یکی هست فقط دلم میخواد برن حالا بدتر هم شد عیب نداره فعلا اینا برن
این دقیقا همون اشکال و نقطه ضعف جامعه ایرانی است یعنی میدونیم چه چیز رو نمی خواهیم اما نمیدونیم چه چیز رو میخواهیم.
کاملا این نوشته رو می فهمم تجربه اش را داشتم دوره لیسانس 30 دانشجو بودیم که یک نفر تمام دوره را جهنم کرده بود برایمان، فقط یک نفر
چقدر تلخ و رنج آور
اون دفعه که بچه بودم و نقشی تو این انتخاب افتضاح نداشتم ولی اتفاقا الان میدونم چی میخوام یه حکومت که مبنای ایدئولوژیک نداشته باشه. یه قانون درست و حسابی وضع بشه و همه احاد ملت در برابرش یکی باشن. ژن خوب هم هیچ غلطی نتونه بکنه.
الانم نقشی نداریم، ولی امیدوارم بالاخره یه روزی به عقلانیت برسیم چه تو زندگی شخصی چه تو حکومتون