مرشد

مرشد لطف الله اون روز بخاطر اینکه چند روزی میشد منیر کوچولو دختر ته تغاریش تو بستر بیماری بود حال و حوصله نقالی نداشت و کلا سردماغ نبود، یه گوشه یی کز کرده و قلیونش رو میکشید، کربلایی محمود قهوه چی اومد پیشش گفت مرشد دستم به دامنت میبینی گوش تا گوش قهوه خونه آدم نشسته همه منتظر نقالی تو هستن، میدونم سر بند ناخوشی صبیه ات دل و دماغ نداری ولی سر جدت یه کاری بکن، عن قریبه که سر و صدای این جماعت دربیاد، مرشد لطف الله چند تا پک محکم به قلیونش زد و دود رو از دو حفره بینی اش بیرون داد دستی به سیبیلش کشید و گفت کبلایی نای نقالی ندارم اما به حرمت سی سال رفاقت و همسایگی،  بدون پرده یه حکایت کوتاه واسه این جماعت نقل میکنم.

مرشد لطف الله بلند شد سینه اش رو صاف کرد دستی به دامن پیرهنش کشید  دو کف دستش رو محکم بهم کوبید و با صدای بلند گفت آهای اهالی قهوه خونه امروز میخوام براتون نقلی رو بگم که تو هیچ پرده ای نقش نبسته و تا حالا نشنیدینش.

بعد حمد و ثنای خداوند و ذکر صلوات بر محمد و خاندانش و مدد از مولا علی شروع کرد به روایت حکایتش، تو قهوه خونه جز صدای قل قل قلیون ها هیچ صدایی بگوش نمیرسید و مردم سراپا گوش شده بودن که ببینن مرشد لطف الله چه حکایتی رو میخواد نقل کنه.

مرشد شروع کرد که بله در ازمنه باستان و در سرزمینی خیلی دور، پیرمردی کارش خوشه چینی بود البت باس بگم که این پیرمرد تو جوونیش شکارچی قابلی بوده و یه روز تو جنگل با یه خرس درگیر میشه،خرس رو بالاخره از پا در میاره اما خرسه هم زده بود دست راست شکارچی رو کنده بود، به همین خاطر دیگه نتونسته بود بره شکار و تو ایام پیری با چند سر عائله مجبور یه خوشه چینی بود یه روز که چیزی گیرش نیومده بود کشاورزی که از دور میدیدش و میشناختش دلش به رحم اومد چند کاسه گندم ریخت تو دامنش و براش گره زد پیرمرد کلی تشکر کرد و راهی خونه اش شد تو راه با خدا حرف میزد  درد و دل میکرد میگفت ای اوستا کریم ما که توبه کردیم  شکار رو بوسیدیم و گذاشتیم کنار هزار بارهم که گفتیم خیلی نوکریم آخه این چه وضعیه  من دارم به حق اونهایی که دوست داری و پیشت ارج و قرب دارن گره از زندگی و کار من باز کن، تو حال و هوای حرف زدن با خدا بود که یهو گره دامن پیرهنش باز شدو کل گندم ها ریختن رو زمین، رو کرد به آسمون و گفت بابا خیلی کارت درسته ما میگیم گره از کارمون باز کن تو گره دامنمون رو باز میکنی که روزی زن و بچه هام از دست بره، تو همین حال و هوا نشست زمین که گندم ها رو از رو خاک برداره، دید چقدر سکه طلا ریخته  حالا از اون مسیر امیری، وزیری، حاکمی،تاجری چیزی رد شده بود و کیسه طلاش پاره شده و سکه ها ریخته بود زمین، پیرمرد گریه کرد و رو به آسمون گفت غلط کردم تو هر کاری کنی عین حکمت و رحمانیتت هست. 

اهالی قهوه خونه صلوات فرستادن و مرشد لطف الله گفت  یه دعا میخونم همه از ته دل بگن آمین الهی به حق لطف و کرمت تموم مریضها رو به حرمت زین العابدین بیمار شفا بده  صدای آمین گفت اهالی قهوه خونه کل محله رو پر کرد مرشد نم اشکش رو با پشت دست پاک کرد شاگرد قهوه چی براش یه قلیون تازه و چایی آورد میخواست که  بشینه یکی از داشی ها بلند شدو گفت نفست حقه مرشد و اما اینی که روایت کردی راویش نامسلمون بوده دروغ بهت گفته یحتمل هندو بوده، این داستان عموی پدر جد ماست اون بنده خدا وقتی نشست که گندم ها رو جمع کنه از سکه طلا که خبری نبود هیچ بلکه از بخت و اقبال بلندش یه عقرب خاکی این هوا قد نعلبکی یی که تو دستته نیشش زد و مجبور شدن دست چپش رو هم قطع کنن که زهر به کل بدنش سرایت نکنه، به سه ماه نرسیده دق کرد و مرد، آره مرشد اصل روایت اینه...

مرشد لطف الله که دمغ شده بود تا اومد به خودش بجنبه و جوا ب داشی رو بده، دید پسرش دم در  با چشم گریون میگفت بابا بیا که منیره چونه انداخت.