یک جدال بی پایان
اگر تاریخ جهان را یک مرور کوچک بکنیم می بینیم که تعداد سیاستمداران مرد برتری قابل توجهی نسبت به سیاستمداران و حکام زن دارد. تاریخ ادبیات و علم هم همینطور.... تعداد دانشمندان و ادبا و شعرا و نویسندگان زن در برابر مردان شاعر و ادیب و نویسنده خیلی خیلی کمتر است .بله .... بله .... کلئوپاترا و پروین اعتصامی و ماری کوری را می شناسم ولی بحث من کمیت است نه کیفیت....
اینها را نگفتم که یک بحث فمینیستی شکل بگیرد یا مقایسه ای باشد برای نشان دادن برتری مردان بر زنان. اما چه قبول کنیم یا نه، وجود اینهمه مرد در تاریخ علم و سیاست و هنر تاثیرات خودش را گذاشته است. تاثیرات بد خودش را گذاشته ...تاثیراتی انقدر عمیق که گاهی خود زنان هم متوجهش نیستند.
یکی همین واژه مرد....تا جایی که سوادم قد می دهد در عربی می شود رجل ....
دقت کنید نمی گویند : womankind
mankind یا همان نوع بشر می تواند زن هم باشد اما از لحاظ لغت این کلمه کاملا مردانه است .
زن کیست ؟ کسی که مرد نیست
نامرد کیست ؟ کسی که مرد نیست
هر وقت قرار بوده مردی تحقیر شود فقط شنیده : تو از زن کمتری.....
حرفم اینست که ما میراث دار هزاران سال تفکر اشتباه هستیم . تغییر یک تفکر نهادینه شده در ذهن انسان ها با قدمت چند هزار ساله با تلاش چند دهه ای اتفاق نخواهد افتاد..... دروغ چرا من یکی که دلم خیلی روشن نیست ... خیلی کار می برد... حداقل به عمر من قد نمی دهد .... آخرش را ناامیدانه تمام کردم حیف شد ولی خب راستش را گفتم....
نیاز به روشنگری دارد و مبارزه .... مبارزه ای که با خود زنان آغاز می شود اما تنها با تغییر تفکر و حمایت مردان به سرانجام می رسد.... ولی همین مردان به این تبعیض چند هزار ساله خو کرده اند بعضی نسبت به آن بی تفاوتند و بعضی دیگر به آن افتخار می کنند .....
پسته نیستند!
چشم هاشان دیدن دارد وقتی که بعد از کلی تقلا کردن و دست و پا زدن این واقعیت می نشیند کنج نگاهشان که گاهی حاصل تجزیه ی آدم ها دقیقن همانی است که از وجهی از تجزیه انتظار می رود یعنی "تعفن"
خنده دار می شوند آن جایی که کلی وقت می نشینند پای یک آدم، رج به رج، گره به گره، نخ به نخ، می شکافندش به امید شناخت و به طَمَع کشف راز ِ بودنش، و می رسند به هیچ.
عادلانه نیست، انصاف نیست!
این که حجم زیادی از عمرت را، اپیزود به اپیزود و سکانس به سکانس و لحظه به لحظه، بودن ات را که یحتمل قرار بوده صرف خیلی چیزهای مهم تر بشود، بنشینی به انتظار این که دیگران کشفت کنند و تقلا کنی برای کشف دیگران، برای فهمیدنشان، برای از بر شدنشان، برای حل کردن معمای آدم هایی که هر کدام هزار توی غریب و سر گیجه آوری هستند، لا ینحل!
این که اکثریت قریب به اتفاق آدم ها نقاب دارند، قبول. این که خیلی وقت ها پشت نقاب هاشان تصویر دلنشینی نیست، قبول. این که "شناخت" بنیان رابطه را محکم می کند هم قبول. اما عن اش را در نیاورید لطفن. به بهانه ی برداشتن نقاب پنجه به صورت هم نکشیم. حدس نزنیم، داستان نسازیم، متهم نکنیم، آدم را از آدم بودنش خسته نکنیم. یک جایی گوشه ی ذهن مان این را هم حک کنیم که "خیلی وقت ها آدم ها به اندازه ی چیزهایی که از آن ها نمی دانیم دوست داشتنی اند و به اندازه ی رازهایی که کشف نکرده ایم، جذاب"
باور کنیم آدم ها پسته نیستند که داخل پوسته، بی مصرف بمانند!
برو بابا حال نداری
خب،بالاخره من گند زدم.از همان هفته ی دوم سوم غر داشتم.هی همش فکر می کردم بالاخره یک نفر نظم را به هم می زند.یک نفر بی حوصله می شود،بی حال می شود بی دماغ می شود اما لامصب ها همه نوشتند.خوب هم نوشتند،من هی غر زدم که یعنی چی مگر محکمات قرآن است خب بزنید زیر میز دیگر .اما نشد. باز هم من.من همیشه به هر نظم و قانونی اعتراض داشته ام،کافیست یک نفر بگوید باید.بگوید قانون.بگوید طبق قائده(قاعده؟)من شاخک هام تکان می خورد.من ناخودآگاهم پی راه های در رو می گردد،می رود دمبال به هم زدن قانون،یک نفر می گفت آنارشیست،تعریفش را نمی دانم،یکی دو تا چیز در موردش خواندم و بدم نیامد از این برچسب.یک رییسی داشتم وقتی می خواست یک کار یک هفته ایی را فردا صبح تحویل بگیرد به من می سپرد..می گفت این راهش را پیدا می کند .این کلک می زند .این!فقط این!
امروز هم شد.جمعه یادم افتاد شنبه نوبتم است.امروز دیر یادم افتاد باید بنویسم.بعد بین نوشتن و ورزش دومی را انتخاب کردم. بعد دوستانمان امدند تا نیمه شب .بعد محسن در اینستاگرام بهم فحش داد.بعد من الان اینجام.دیدم وقت نیست ان چیزهایی که دلم می خواست را بنویسم.گفتم بیایم اخلاق حرفه ایی را رعایت کنم و معذرت خواهی کنم که حرفی برای گفتن ندارم و بی نظمی کردم.اما غریبه نیستید ته ته دلم خوشحال است که این نظم را به هم زدم.چکارشان کنم.خودشان می دانند من چقدر لمسی هستم. چقدر ماساژ دوست دارم.آنجا من را پیچ دادند .دلم خنک شد نظم ساختمان فضاییشان را به هم زدم و توی یک شنبه ی این مرتیکه ریقو آپ کردم.
علت فوت، فاطی!!
دو روز بعد از مرگ حمزه، تلویزیون نشانش داد. یکشنبه بود و حمزه مقابل دوربین یقه اش را چفت بسته بود و چشمهایش را هم از آفتاب خرداد ریز کرده بود و شبیه یک انقلابی واقعی مشت گره کرده اش را تا روی شانه اش بالا آورده بود و مقابل میکروفن از حضورش در پای صندوق های رای می گفت و اینکه وظیفه هر ایرانی است که در انتخابات شرکت کند و مشت محکمی بر دهان استکبار جهانی بکوبد. اما آن سال هیچ مهری در صفحه انتخابات حمزه نخورد. آن روز او را همه شهر از تلویزیون دیدند به جز خودش. فاطی هم که هنوز پیراهن مشکی را از تنش در نیاورده بود حمزه را دید. با بچه توی بغل اش ایستاده بود مقابل تلویزیون و دلش می خواست زمستان بود و حمزه آن پالتوی بلند مشکی که خیلی بهش می آمد را جلوی دوربین پوشیده بود.
شهروند مسئول
چیزی که زیاد تو این مملکت هست ... آدم کارشناس و حراف است و چیزی که خیلی کم است آدم عمل گراست ....
انصافا اگه همین قشر ما ... منظورم من و امسال من که نویسنده و خواننده وبلاگ ها هستیم و دانشحوییم یا بودیم ... همین 4 و 5 میلیونی که نسبت به دیگر اقشار جامعه بیشتر مطالعه میکنیم از اینترنت استفاده میکنیم و سطح آگاهی بیشتری داریم ... یه هزارم انچه را که یاد گرفتیم و خواندیم عمل می کردیم ....الان وضعیت جامعه جور بهتری بود .
یادمه بابک تو جوگیریات یه پست نوشت و همه رو تشویق کرد که برن امیر اباد تهران طبقه دوم بیمارستان شریعتی و با خون دادن اطلاعات بانک مغز استخوان کشور غنی کنند .... خب
همه از الودگی هوا می نویسند و مینالنند ... خب
تقریبا تو هر وبلاگی حداقل یه پست راجع فرهنگ رانندگی هست .... خب
خب که خب .... اگه قرار بود چیزی درست بشه می شد ....واقعیت اینکه اگه ما با هر روز روی ترازو رفتن لاغر نمی شیم ....
میدونم ...میدونم .... امیر اباد نسبت به خیلی ها دوره .... اگه درست رانندگی کنیم همه بوق میزنند .... وسائل نقلیه عمومی کم و شلوغه و..... و هزار یک دلیل دیگه ...
البته به نظر من دلیل اصلی : اول عادت های ماست و دوم اینکه عمق فاجعه رو درک نکردیم ....ولی به هر صورت دنبال دلایلش نیستم ....
انصافا شهرومند مسئول بودن سخته .... اصلا شهروند بودن سخته ....
1 . مطالعه داشتن ...
2 . نریختن اشغال
3. بازیافت از مبدا
4 . مصرف نکردن انرژی در ساعات پیک استفاده
5 . صرفه جویی انرژی
6 . ورزش روزانه
7 . خواندن روزنامه
8 . خوردن و اشامیدن صحیح
9 . حفظ محیط زیست
10. داشتن گیاه در خانه
11 حفظ حریم همسایه
12 دادن عوارض و مالیات
13 اعتراض به قانون شکنان
14 مبارزه با گرانی بی دلیل
15 درست رانندگی کردن
16 حفظ ایمنی کودکان
17 انجام صحیح مسولیتهای شغلی
18 دروغ نگفتن
19 مبارزه با آلودگی
20 صرفه جویی در بنزین
21 استفاده از وسایل نقلیه عمومی جهت رفتن به سر کار
22 فرهنگ آپارتمان نشینی
23 رعایت حق تقدم ...
و......
من تقریبا هیچ کدوم اونجور که باید و شاید انجام نمیدم .....
میدونید چیه امروز بجای پست نوشتن دلم میخواد یکی از این کارهارو تو زندگیم اجرا ی کنم ....یه مورد خیلی کوچک انتخاب کنم و دیگه راجع بهش حرافی نکنم .... " انجامش بدم "
من می خوام از همین الان همین امروز زباله خشک و تر از هم جدا کنم .... یه جا خوندم ... " تفکیک زباله از مبدا "چیزی معادل یک چهارم درامد نفتی برای کشور سود منده ..
کار سختی نیست یه مقدار همت می خواد و غیرت ....
شما هم اگه این کار تا الان انجام نمیدادید.. ازتون خواهش می کنم انجام بدید .
+ کامنت دونی این پست به نشانه عمل گرا بودن می بندم ....
قصه دوم : حکایت آن آدیداس یک میلیون و دویست/ سیصد هزارتومانی
مهدی یک مهمانی مجردی گرفته بود . اشتباه نکنم روز پنجم/ ششم عید پارسال .
گفته بود همه دو تایی بیایند که من گفتم من که یکنفر بیشتر نیستم چی ؟ گفت : غصه نخور . تنها بیا ایشالا که دو تایی بر می گردی .
آقا قندی توی دلمان آب شده بود که نگو . کلی چیتان فیتان کردیم و بهترین لباس هایمان را پوشیدیم و در ماتحتمان هم عروسی بود که شاید مهمانی مهدی مقدمه ای باشد برای از تنهایی در آمدن مان . با سر ژل مالی شده و صورت شش تیغ و لباس های اتو خورده و عطر مدهوش کننده وارد انباری شدیم در طلب آدیداس نازنینمان ولی حالا بگرد و کی نگرد . انگاری آب شده بود و رفته بود توی زمین . با همان سر و وضع آنکارد و البسه پلوخوری ، انباری خاک گرفته را یک دور تکاندم اما خبری از آدیداس نبود .
داد زدم : خانوم جان ! آدیداس منو ندیدی ؟
گفت : چیتو ندیدم ؟
گفتم : کتونی . یه جعبه توی انباری بود . اینجا رو این قفسه . شما برش نداشتی ؟
خانم جان گفت : مگه کفش تو پای من میره مادر ؟ ماشالا پات اندازه قبر بچه است .
گفتم : نه خانوم جان ! نمیگم که شما پات کردی . میگم شاید چشمت خورده باشه
خانوم جان گفت : مادر من چشم دارم آخه ؟
گفتم : واسه همین میگم . شاید اشتباهی به جای چیزی دیگه ورش داشتی
خانم جان گفت : واسه چی می خوای حالا ؟
گفتم : دارم میرم مهمونی . کفش خوب ندارم
خانم جان گفت : خب برو یکی دیگه بخر
گفتم : خانوم جان یه میلیون پولش بود . از کجا دوباره بخرم ؟
خانوم جان محکم با دو دست زد روی پایش و گفت : یه ملیون تومن رو گذاشتی تو انباری ؟ میذاشتی تو گاو صندوق آقات .
می گویم : خانوم جان ! اذیت نکن . ندیدیش؟
خانوم جان می گوید که روحش بی خبر است و من هم ناچار با یک کفش معمولی می روم مهمانی مهدی و انقدر حالم گرفته است که به جای تماشای عشوه و لوندی داف های مهمانی مدام قیافه آدیداسم می آید جلوی چشمم و مهمانی بدون رسیدن به هیچ نتیجه مثبتی ، کوفتم می شود .
**********************
همیشه به آدم هایی که دست و دلشان می رود برای خودشان خریدهای گرانقیمت بکنند حسودی می کنم . خودم را توجیه می کنم که اینطور آدم ها عاقبت اندیشی ندارند و ولخرج هستند و مارک بازی کار خوبی نیست اما اینها همه توجیه است . کسی که برای خودش جنس گرانقیمت می خرد علاوه بر اینکه به خودش احترام می گذارد معمولا جنس با کیفیت تری هم خریده است و از لحاظ اقتصادی هم کار عاقلانه تری می کند . انگلیسی ها یک ضرب المثلی دارند که می گوید : ما انقدر پولدار نیستیم که برویم جنس ارزان بخریم . انگلیسی ها حتما یک چیزی حالیشان می شود که همچین چیزی می گویند دیگر ؟
از یک طرف حساب می کنم که با پول این آدیداس ششصد هزار تومنی شاید بشود شش جفت کفش چرمی خرید و راحت سه سال دغدغه کفش خریدن نداشت . بعد می گویم آخر تا کی مراعات جیب و دخل و خرج را بکنم ؟ من که زن و بچه ندارم نباید کمی هم به خودم برسم ؟ یعنی من حق ندارم بعد از سی و خورده ای سال یکبار یک خرج مشتی برای خودم بکنم و یک چیزی بخرم که همیشه آرزویش را داشته ام ؟
رو می کنم به فروشنده و می پرسم : آقا ! خداییش آدیداس اصله ؟
با لهجه شیرین سیستانی می گوید : اصله خیالت جمع . شناسنامه داره
می پرسم : آخرش چند ؟
می گوید : شش صد . یک ریال کمتر نمیشه . ما مثل تهران چانه نمی زنیم . قیمت خوب میدیم و قیمت خوب می فروشیم . آنجا 100 تومان گرانتر میگن بعد که 20 تومان تخفیف بگیری خوشحال میشی . ببر این کفش یک عمر کار می کنه . شک نکن
بدجور وسوسه شده ام این آدیداس خوشرنگ و رو را بخرم . یکجور وسوسه که می دانم اگر بخرم شاید پشیمان بشوم ولی اگر نخرم حتما پشیمان خواهم شد . حساب می کنم حق ماموریت سه روزه ام نهایتا 200 تومان خواهد شد و اگر بخواهم این لعبت زیبا را مال خودم بکنم چهارصد هزار تومان دیگر هم باید بسلفم .
مگر آدم چقدر زنده است ؟ شاید همین امروز هواپیمایم افتاد و مردم . چرا نباید چیزی را که دوست دارم بخرم ؟ اینها را با خودم می گویم و بعد مشتم را گره می کنم و با لبخند به فروشنده می گویم : برش می دارم .
*******
- یک و دویست/ سیصد ...
می پرسم : چی ؟ میلیون ؟
پسرک جوان به من می خندد و می گوید : نه پس هزار . اما اگه بخوای من بفروشمش یه تومن بیشتر بر نمی دارم . باید واسه ما هم منفعت داشته باشه .
می گویم : آقا مطمئنی ؟
جواب می دهد : آقا ما کارمون اینه . شوخی که ندارم . مگه خودت چند خریدی ؟ انداختن بهت ؟
می گویم : نه از زاهدان خریدم . فکر نمی کردم انقدر گرون باشه . یعنی شک داشتم یه وقت تقلبی در بیاد .
پسر جوان می گوید : نه خیالت راحت اصله . شناسنامه داره . اگه بخوای یه تومن برش می دارم
تشکر می کنم و از مغازه بیرون می زنم و تمام ورزشی فروشی های منیریه را با لبخند طی می کنم و خوشحالم از اینکه یکبار هم که شده بابت چیزی پول داده ام که ارزشش را داشته است .
******************
حالا که دارم فکر می کنم می بینم خریدن جنس گرانقیمت هنر می خواهد و استفاده از آن جرات . آدیداس یک میلیون و دویست تومانی نازنینم را یکبار بیشتر نپوشیدم آن هم روز عروسی دخترخاله محبوب . انتظار داشتم هرکس مرا می بیند دهانش باز بماند و به به و چه چه کند و بپرسد : از کجا خریدی ؟ و من هم بادی به غبغب بیاندازم و بگویم از منیریه خریدم . یک و دویست / سیصد پولش رو دادم . اصله شناسنامه هم داره .
اما هیچکس نپرسید . یعنی هیچکس نفهمید که من آدیداس به پایم دارم . فقط آقاجون یک تکه انداخت که چرا کت و شلوار نپوشیده ای ؟ خواستم بگویم : آقا جان ! کت و شلوار با کتونی که نمیشه . بعد هم باید برایش توضیح می دادم که بالای این کتونی ششصد هزار تومان پول داده ام که حتما پیرمرد سکته می زد از ناراحتی . این شد که هیچکس نفهمید من چه آدیداس اصل و گرانقیمتی پایم است . شاید هم فهمیدند و از حسودی به روی خودشان نیاوردند .
آن شب بعد از عروسی آدیداس نازنینم را خوب با روغن مخصوص تمیز کردم و برای اینکه از رنگ و رخ نیفتد تویش حسابی روزنامه چپاندم و با جعبه اش گذاشتم توی قفسه انباری گوشه حیاط خانه خانم جان . شبها موقع پیاده روی خیلی دوست داشتم پایشان کنم چون انقدر سبک بودند انگار پا برهنه ای اما دلم نمی آمد . کدام احمقی آدیداس یک میلیون و دویست هزار تومنی را پایش می کند برای پیاده روی ؟ برای فوتبال هم همینطور . اگر یک وقت موقع شوت کردن می گرفت به کفپوش سالن یا کسی تکل می زد و خراشی به آن می افتاد چه خاکی به سرم می ریختم ؟
************************
در تمام این یک سال روزی نشده که از کنار انباری رد شده و با حسرت به آدیداس نازنینم فکر نکرده باشم . روزی هم نشده که به خانوم جان غرولند نکنم که چرا همینطور در حیاط را باز می گذارد که مردم سرشان را بلانسبت مثل گاو بیاندازند و بیایند تو ؟ بیشتر از همه از این می سوزم که این آدیداس را با چه خون جگری خریدم و یکبار بیشتر استفاده اش نکردم . کاش حداقل دوبار باهاش فوتبال می زدم یا پیاده روی می رفتم تا اینطور حسرت نخورم .
خانوم جان رفته بود خرید عید کند و به من سپرده بود که دستی به سر و وضع حیاط بکشم . زنگ در به صدا در می آید و مردی ژنده پوش شبیه کارتن خواب ها می گوید : یه کمکی به ما بکن
می گویم : چه کمکی ؟ من خودم محتاجم
می گوید : حاج خانوم همیشه به ما کمک می کرد
می گویم : حاج خانوم نیست . برو هر وقت اومد بیا
بعد یاد حیاط می افتم و با مرد طی می کنم اگر حیاط را خوب آب و جارو بکند و آشغال ها را ببرد بیرون سی هزارتومان به او می دهم و او هم با خوشحالی قبول می کند .
حیاط عین دسته گل شده است . خانوم جان احتمالا ذوقمرگ می شود از هنرنمایی نوه دسته گلش . سه تا اسکناس ده هزار تومنی می شمارم و به دست مرد ژنده پوش می دهم . خدا برکتی می گوید و خداحافظی می کند و از در بیرون می رود .
اما هنوز چند دقیقه نگذشته دوباره در می زند. می پرسم : چیه ؟ مگه طی نکردیم ؟
می گوید : کفشی لباسی چیزی نداری بدی به ما ؟ به خدا ثواب داره شب عیدی
می گویم : نه آقا نداریم
خیلی طلبکارانه می گوید : چقدر تو بد اخلاقی . حاج خانوم بنده خدا خیلی مهربون بود .
می گویم : من همین الان سی تومن بهت دادم . چشمت رو بگیره الهی
به کفش هایش اشاره می کند و می گوید : ببین ! اینو پارسال حاج خانوم داد بهم . شما که استفاده نمی کنید خب بدین من بپوشم . به درد شما که نمیخوره ولی من یکساله که می پوشم .
با دیدن کفش های مرد ژنده پوش آه از نهادم بلند می شود وقتی می بینم آدیداس یک میلیون و دویست هزارتومنی نازنینم به چه روزی افتاده است .
کفش کهنه ولی سالم سال قبلم را با آدیداس یک میلیون و دویست هزار تومانی آقای ژنده پوش طاق می زنم و بیست هزارتومان دیگر هم سر می دهم که فکر نکند سرش کلاه گذاشته ام .
هرچند آدیداس نازنینم از ریخت و قیافه افتاده است و دیگر نمی شود با آن به مهمانی رفت اما هنوز هم که هنوزه آدیداس است و اصالت دارد .
اگرچه به روی خانم جان نیاوردم که چه سوتی عظمایی داده است اما همیشه مرد ژنده پوش را دعا می کنم .
چون آدیداس نازنینم را هر شب برای پیاده روی پا می کنم و هفته ای دوبار هم می پوشمشان برای فوتبال . آخ هم نمی گوید لامصب ...
+ این داستان واقعی نبود و هرگونه تشابه در اسامی و مکان ها کاملا اتفاقی است ...
گوژپشت های نوتردام و حومه !
ماشین را پارک میکنم و توی پارکینگ دکمهء آسانسور را میزنم اما طبق معمول فزنات است ، عصبانی پلله ها را میروم بالا که بروم طبقهء چار تکلیفم را با این مدیر ساختمان زپرتی روشن کنم ... اصلن ما این آقا را مدیر ساختمان انتخاب کردیم چون بیکار و خانه دار بود ! گفتیم در کنار بچچه داری و سبزی پاک کردن و اینها سرش گرم شود به امورات ساختمان اما اصل آ و ابد آ انگار نه انگار ! سرخوش است برای خودش ! ... دست بر قضا توو راپللهء اول حضرت آقا را زیارت میکنم که با پسرش آقا مانی دارند از پارک گردی عصرگاهی بر میگردند ... کمی که بحث می کنیم و در مورد عود کردن دیسک گردن و کمر و پا دردم و لزوم تعمیر هر چه سریعتر آسانسور صحبت میکنم و زیر بار نمیرود ، صداهامان میرود بالا و در آستانهء یقه گیری قرار می گیریم ، صدای ضعیفی می آید که : روی همو ماچ کنید صلوات بفرستید بابا ! ...
.
جعفری نژاد است از پشت چشمی ! نکبت حتتا به خودش زحمت نداده در را باز کند ! زیر لب می گویم : تو دیگه چی میگی ریقو ! ... هنوز مجدد بحث و مشاجره از سر نگرفته ایم که سر و کللهء پیرزاده پیدا میشود ! شروو میکند پادرمیانی : آقا اصلن من با هزینهء خودم عوضش میکنم آسانسورُ ، یه نو شو میذارم ! ... می گویم : می دونی چقد میشه هزینه ش ؟ مهناز مشکلی نداره ؟ ... می گوید : هااا ؟! آهااا! و ادامه میدهد : آقای باقرلو شمام دیگه زیادی سخت می گیری ؟ پاساژ علاء الدین به اون عظمتو زدن خراب کردن رفت پی کارش ! ... می گویم : خب که چی ؟ چه ربطی داشت الان ؟! ... می گوید : ربطش که خیلیه ولی شما می دونستی پرتقال بیروتی واسه دیسک گردن چقدددد مفیده ؟! ... می گویم : آقا شما بفرمایید ! ... می گوید : با پوست بخوری که دیگه کولاک میکنه ! ... این بار مدیر ساختمان به زبان می آید : آقا شما کللن بفرمایید ! ...
.
ادامهء بحثمان هم زرتی شروو نشده ابتر می ماند با حضور آقای مسعود خان طیب در حال دویدن توو راه پلله با شلوارک و کتانی ! ... می گویم : آقا جان این چه وضعشه آخه ؟! اینجا خانواده زندگی میکنه ... می گوید : من که متاهلم ! ... می گویم : خب منم متاهلم ، باید .... ون برهنه بیام توو مشاعات ؟! ... می گوید : ولی من ورزشکارم هستم سه تارم میزنم اونم سر صبر ! و میرود ... شوک های متوالی اهالی ساختمان چنان رشتهء کلام را از دست هر دومان در آورده که اصلن نمی دانیم داشتیم چی می گفتیم از بیخ ! همینطور هاج و واج هم را نگاه می کنیم ! ... آقای مدیر سکوت را میشکند : باقرلو جان یه دکتر ارتوپد بی نظیر میشناسم شماره شو سیو کن ! ...
.
میروم پیش آقای دکتر و تمام عکسها و آزمایشات و MRI ها و نوار عصب و عضله و کوفت و زهرمارهای قبلی را هم نشانش میدهم ... آنها را بررسی و خودم را معاینه میکند ... خلاصهء داستان این است که دیسک خفیف کمر دارم و مهرهء نمی دانم چندم گردنم هم مشکل دارد به اضافهء مشکل عصب های مچ دست راستم ... برای بدتر از این نشدن و برای اینکه کار به عمل جراحی هر کدامشان ( کمر و گردن و دست ) نکشد هم ، تنها راهکار ، فعلن استخر و ورزشهای سبک و نرمش و مراعات کردن و کمتر با گوشی و کامپیوتر کار کردن و اینهاست و مهمتر از همه درست نشستن ، قوز نکردن و فشار ناشی از قوزی نشستن را از روی گردن و کمر بیچاره برداشتن ...
.
از مطب دکتر که می آیم بیرون یاد سوم دبستان می افتم ... اولین روز آقا معلم تمام ساعت مجبورمان کرد تکیه بدهیم و سیخ بنشینیم ... فک کردیم همان یک روز است و فردا یادش میرود ... شب از کمر درد خوابم نبرد ، گفتم لابد من سوسول و ناز نازو ام ولی فرداش دیدم باقی همکلاسی ها اوضاعشان بدتر از من است ! ... ولی آقای معلم دست بردار و کوتاه بیا نبود ! آن سال تا آخرین روز داستان همین بود ! کم کم عادت کردیم و مث کوماندوها سیخ می نشستیم چغر و بد بدن ! ولی سال بعدش که معلممان عوض شد همه چیز به فراموشی سپرده شد و قوزها دوباره برگشت ! ... اگر این طور سخت گیری ها و فرهنگ سازی ها فردی و شخصی نبود و یک رویکرد کلی بود در آموزش و پرورش چقدر خوب بود ... آنطوری الان من هم اینهمه درد و مرض نداشتم ! با مدیر ساختمان هفتگ هم یقه به یقه نمی شدم !!
اگر از خمر بهشت است وگر باده مست
تا همین یکی دوسال پیش دور هم که جمع می شدیم موزیک رو زیاد می کردیم... یک عالمه چیپس و پفک... و از هفت دولت آزاد می گفتیم و می خندیدیم .... حالا همه بچه داریم به جز الی که چند ماه آینده جشن ازدواجشه.... هله هوله تعطیل چون آروین نباید بخوره ... ولووم حرف زدن و آهنگ، کم چون ایلیا می ترسه... و صد البته دیدار ها هم کم.... خلاصه دست خوش تغییرات شدیم...
یکیشون می پرسه : پسر بودن این یکی هم قطعی شد؟ می گم : آره .... می گه: ای بابا، باز هم پسر، یکی تون یه دختر نیاوردها... خب تو که پسر داشتی چرا نرفتی تعیین جنسیت؟ می گم: خب واسم فرقی نمی کرد که یک دفعه فریماه در همون حال چایی ریختن میگه: نه اصلا.... تعیین جنسیت یعنی چی؟ آدم نباید توی کار خدا دخالت کنه!
می خندیم بهش ... بیشتر به لحن مامان بزرگ گونه اش و من جواب میدم : عشقم این علمه .... خدا خودش گذاشته کار علم به اینجا بکشه که بتونی انتخاب کنی دختر داشته باشی یا پسر... میگه: بمب اتم هم علمه... و شروع می کنه به گفتن از تقدیر و سرنوشت.... اینکه نباید با تقدیرت مبارزه کنی... خودش پسرش رو هر هفته می بره کاردرمانی... تعریف کرد که اونجا با یه خانمی آشنا شده حدودا چهل و اندی ساله... که مادر یک دوقلوی مشکل دار است.... از نظر ذهنی و جسمی... یکبار که نشسته پای صحبت آن زن، برایش گفته که سیزده سال پیگیر بچه دار شدن بوده.... هر عمل و درمانی انجام داده و در نهایت شده مادری با این شرایط .... پیش فریماه اشکش درآمده و گفته من نباید با سرنوشتم می جنگیدم... قسمت من بچه دار شدن نبوده و خدا خواسته این رو بهم ثابت کنه....
کلا آدم بحث و جدل نیستم... آن روز هم بحث را کش ندادم و فقط گفتم خدا بهش صبر بده ولی من خودم این شکلی به دنیا نگاه نمی کنم... من خدا را مهربان تر می بینم... مهربان تر می شناسم....اینکه با دادن چیزی به بنده اش یه کم انتقام هم قاطی اش کند چون به تقدیرش سر تعظیم فرود نیاورده... نه فکر نمی کنم این شکلی باشد ...
البته به تقدیر و سرنوشت هم اعتقاد دارم به شدت.... حتما یک سرنوشتی هست.... ولی تصورم این است که هر چه هست قابل تغییر نیست... قابل جنگیدن نیست.... اگر قرار است یک نفر توی یک شب تاریک کنار جوب ریق رحمت را سر بکشد، هرکاری بکنی و هر کاری بکند همان می شود... با هزار جور ماشین زمان به گذشته و آینده بروی ... با هزار ترفند لاست گونه بخواهی جلوی اتفاقی را بگیری، فکر کنم نمی شود.... او سر ساعت می میرد... اگر هم مادری هر روز با نگاه کردن به احوال نزار دوقلوهایش به جای یک بار، صدها بار می میرد و زنده می شود ربطی به اصرارورزی به خواسته اش و انتقام جویی خدا ندارد... از اولش قرار بوده همین طوری شود.... قرار بوده آن روز دلش بگیرد و با فریماه حرف بزند و فریماه حرف های او یادش بماند و وقتی توی یک غروب زمستانی دور هم نشسته ایم چای بریزد و برای ما از آن زن بگوید ....