سفر ، همیشه پر رمز و راز ...

روزگاری دور فکر می کردم روزی سوار بر دوچرخه و بعدها سوار بر یک کاروان مجهز ، تمام ایران را خواهم رفت و خواهم دید ،،، 

به هر حال روزگار  روزهای گوناگون دارد و آرزو های گوناگون ... 

اما دوستی هست که باز هم به سفر های دوست داشتنی می رود ، اینهم حکایت جدید ترین سفر شهروز نباتی عزیز : 

سلام بزرگواران

اون دسته از دوستانی که بنده رو از نزدیک میشناسن، میدونن که عکاسی و مسافرت (و دیدن تئاتر) عشق و علاقه ویژه من بوده و هست و نتیجه بخشی از اون هم توی وبسایت بی ادعای شخصیمه (nabati.ir). اون زمان که دوربینها آنالوگ بودن و عکاسی سخت و هزینه بر بود بسیار عکاسی و سفر کردم و تا الان بیش از 70 هزار کیلومتر فقط از روی زمین، کشور عزیزمون ایران رو گشتم و با دوربینهای مختلفی مثل پنتاکس، نیکون و کانون عکاسی کردم و 23 کشور دیگه رو هم رفتم و دیدم و کار کردم و نمایشگاه گذاشتم. البته چند سالی هم عکاسی دیجیتال کردم و دارم آماده میشم برای سفر بعدیم مجددا با عکاسی دیجیتال و البته با کمترین امکانات و هزینه: یعنی با یک پراید که داخلش تخت درست کردم و یک دوربین قراره برای مدت 6 ماه مسافرت کنم.

حالا چرا دارم اینا رو میگم؟ 

1-  خواهشم از دوستان اینه که لطفا این مطلب رو با دوستانشون که با من علایق مشترکی دارن به اشتراک بگذارن و زمینه آشنایی من رو با اونها فراهم کنن.

2-  به جوونترها نشون بدم که با کمترین هزینه و امکانات میشه مسافرت کرد و ایران رو دید و لذت برد و ثبت خاطرات کرد

3-  خود شما عزیزان هر جای ایران که هستین بشه از نزدیک ملاقاتتون کرد و زمینه آشنایی بیشتر فراهم بشه

4-  در طول مسیر، دوستان، مکانهایی که تاکنون ندیدم رو متذکر بشن

5-  چنانچه شرکت یا گروه یا سازمانی امکان اسپانسر شدن داشته باشه از هدفم مطلع بشه (دو سمت ماشین میتونه جایگاه تبلیغ باشه)

به امید دیدار

شهروز نباتی

Brief translation:

All my friends know me as a traveler and a photographer. I am going for the next trip which will be a Gap year-ish. I've visited and photographed  so far more than 70.000 KM of Iran and 23 countries. So I would like to take this opportunity to tell everyone that I am away and also kindly ask them to share this post to let others know that travels can be cheap and accessible if you lower your standards. Besides share the joy and ask my beloved friends to introduce me to others along the way. I just need to add that I have no sponsors, so they are welcome to participate in any form. Thanks and hope to see you around.

Regards,

NABATI

کادو

امسال  بابا ندارم ..... به همین سادگی .... خیلی هم سخت نیست  رفتن عزیزان مثل یه زخم   نیمه خوب شده است    تا بهش دست نزنی ..... درد نداری 

پارسال هم که بابا داشتم .... شعور نداشتم ...   اکتفا کردم به خرید یه دستگا بُخور سرد برای اتاقش ...    پول خرجش کردم    چیزی  صدها برابر من داشت و اراده می کرد از اون دستگاه بهتر می خرید .....  

  یه عکس باهاش نگرفتم ....

 کاش به جای کادو اون روز بجای 9 تا 12 شب از ظهر می رفتم اونجا .... بیشتر خوشحال می شد گمونم ....   

البته 

 خوب که فکر می کنم  شعور ذاتیه ..

 یا حاصل تربیت از کودکی 

چون امسال مامان داشتم  ولی  عکس نگرفتم ...

امسال

هانا برام پیرهن خریده دو روز با مامانش پچ پچ میکنه سورپرایزم  کنه ...

می دونید چی فکر می کنم.

حقم اینه   بیاد کادمو مثل سگ پرت کنه جلوم ...بعد   بدو بدو بره تو اتاقش  بازی کنه .....

 واسه کسی که دوستش دارید زمان بزارید

   " پرستیدن "  با  " دوست داشتن "  فرق داره ...

به افتخار پدر

اینکه روز مادر و روز پدر نوبت من شد که اینجا بنویسم افتخار کمی نیست. شاید انقدر قلمم جوندار نباشه که به حریر دست مادر و کوه ابهت پدر بوسه بزنه، اما تمام قد در برابرشون خم میشه و بر قدمگاهشون سجده میکنه. 

مادر و پدر همون کتاب نفیس گرون قیمتی هستن که یه روز از یه دوست امانت گرفتی و میدونی دیر یا زود میاد دنبالش و با خودش میبره... حالا اگه گذاشتیش توی کتابخونه ات و فقط عید به عید خاکش رو پاک میکنی به خودت ظلم کردی. باید بیاریش بذاریش روی میز، باید با خودت ببری دانشگاه و سرکار، باید موقع خواب کنار تختت باشه، خلاصه که جاری و ساریش کنی توی زندگیت که روزی که برای گرفتنش اومدن تو نمونی و حسرتش...

برای تک تک پدرها و آقایون نازنین که پدر نیستن اما انقدر مرد هستن که پای زندگیشون تا همیشه بمونن، آرزوی شادی و سلامتی همیشگی دارم. بزرگواران روزتون مبارک...

*یادمون باشه که پدرها نمیمیرن... اونها نامرئی میشن و دستهاشون رو ستون میکنن که در نبودشون سقف آسمون به زمین نیاد... 

برگ بیست و یکم/ اول اردیبهشت نود و پنج/  در آستانه روز مردانی که بهشت زیر پایشان نیست اما حضورشان روزهایمان را بهشتی میکند...