دیوار شیشه ایی

 با وجود شبکه های اجتماعی حتما حکایتی که میخوام بنویسمو و شنیدید ... ولی اجازه بدید یه بارم من اینجا تعریف کنم ........من زمانی این حکایت شنیدم هیچ شبکه اجنماعی جز وبلاگ وجود نداشت و رو روحیه ام خیلی تاثیر کذاشت ....

یه روز یه  دانشمند یک آزمایش جالب انجام  داد .  اون یه  آکواریوم شیشه ای ساخت و اونو با  یه دیوار شیشه ای دوقسمت  کرد.  تو یه قسمت یه ماهی بزرگتر انداخت و در قسمت دیگه یه ماهی کوچیکتر که غذای مورد علاقه ی ماهی بزرگه بود .

ماهی کوچیکه تنها غذای ماهی بزرگه بود و دانشمند به اون  غذای دیگه ای نمی داد... او برای  خوردن ماهی کوچیکه بارها و بارها به طرفش حمله می کرد، اما هر بار به یه دیوار نامرئی می خورد.  همون دیوار شیشه ای که اونو از غذای مورد علاقش جدا می  کرد.

بالا خره بعد از مدتی از حمله به ماهی کوچیک منصرف شد. اون باور کرده بود که رفتن به  اون طرف آکواریوم و خوردن ماهی کوچیکه کار غیر ممکنیه.  دانشمند شیشه ی وسط  رو برداشت و راه ماهی بزرگه رو باز کرد، اما ماهی بزرگه هرگز به سمت ماهی کوچیکه حمله نکرد. اون هرگز قدم به سمت  دیگر آکواریوم نگذاشت.  می دونین چرا؟

  اون دیوار شیشه ای دیگه وجود نداشت، اما ماهی بزرگه تو ذهنش یه دیوار شیشه ای ساخته بود.  یه دیوار که شکستنش از شکستن هر دیوار واقعی سخت تر بود.  اون دیوار باور خودش بود.  باورش به محدودیت.

ما هم اگه خوب تو اعتقادات خودمون جستجو کنیم، کلی دیوار شیشه ای پیدا می کنیم که نتیجه ی مشاهدات و تجربیاتمونه و خیلی هاشون هم اون بیرون نیستن و فقط تو ذهن خود ما وجود  دارند.

"هر فردی خود را ارزیابی می کند و این برآورد مشخص خواهد ساخت که او چه خواهد شد. شما نمی توانید بیش از آن چیزی  بشوید که باور دارید هستید، اما بیش از آنچه باور دارید می توانید انجام دهید.

میدونم روزی هزار تا از این مطلب ها براتون وایبر می شه ...دم  ظهر پشت فرمون داشتم فکر میکردم که امروز چی بنویسم ....یاد این موضع دیوار شیشه ایی افتادم بعد بلافاصله به این فکر کردم که این مطلب کمه واسه هفتگ

میون 6 تا نویسنده خوب برداری یه مطلب که همه تو گوشی هاشون هزارتا از این جور مطالب دارند ...بفرستی ....

یه کم بعد به قول "  محسن " از خودم در اومدم .... دیدم پسر این خودش یه دیوار شیشه ایه تو ذهن من ....

اینکه وقتی تومواظب باشی  چیزی بنویسی که " کم نباشه " یا " نوشته ات فیلسوف نشونت بده " یا با اینکه جذب مطلبی شدی به علت همه گیر بودنش از گفتنش اکراه داشته باشی ...خودش یه دیوار شیشه ایه که نمیزاره خودت باشی

یه عمر به مهناز گیر می دادم که تو چی تو ذهنت میگذره که لباس تکراری نمیپوشی ... چی خودتو میبینی ... 

حالا دیدم خودمم همونم ... با یه ورژن پیشرفته تر و زیر پوستی ....

+ دوست دارم یه دیوار شیشه ایی تو آپارتمانم داشته باشم ... حس خوبی بهم میده ...شاید فضای بین پذیرایی و فضای جلو تلویزیون با یه شیشه 10 میل سفید جدا کنم ...

در جستجوی مونیکا بلوچی (1)

 دستش را گذاشته بود روی زنگ و ول نمی کرد . یک متر از جایم پریدم و نفهمیدم چطور خودم را به در آپارتمان رساندم . انقدر هول شده بودم که یادم رفت لباس مناسبی تنم نیست . همسایه طبقه دوم خانم مهربان پشت در بود . صورتش مثل انار از عصبانیت برافروخته بود و داشت نفس نفس می زد . پایین تنه ام را پشت در مخفی کردم و با لبخندی هیستریک گفتم : سلام علیکم .

جواب سلام نداده پرسید : این چه وضعیه آقای اسحاقی ؟

پسر تپلش مانی را مثل بقچه بغل کرده بود و پسرک در حالیکه آب از لب و لوچه اش آویزان بود لبخند شیطنت آمیزی می زد . بلافاصله قبل از اینکه بخواهد جمله اش را شروع کند گفتم : به خدا صد بار زنگ زدم بهشون .قراره فردا بیان درستش کنن . باور کنید تقصیر من نیست . مقصر این طبقه بالایی ها هستن که مدام جعبه میوه با آسانسور بالا و پایین میکنن . خب آسانسور ظرفیتش مشخصه . خراب میشه دیگه . شما که طبقه دوم هستید . پس ما چی بگیم که باید هر روز این همه پله رو بالا پایین کنیم ؟

با عصبانیت گفت : آقای اسحاقی ! کی با آسانسور کار داشت . میشه بگید این چیه ؟

و بعد یک تکه کاغذ سفید چوب پنبه مانند خیس و لزج را گذاشت کف دستم .

نگاهی به محتویات کف دستم انداختم و گفتم . والا نمیدونم .

گفت : ته سیگار . میدونید از کجا پیداش کردم ؟

گفتم : از راه پله لابد .

گفت : نه خیر . یعنی بله . این ته سیگار توی راه پله بود ولی من از تو دهن بچه درش آوردم .

با اکراه ته سیگار خیس مچاله شده را تحویلش دادم و گفتم : من که مقصر نیستم خانوم

ته سیگار را انداخت زمین و همانطور که با عصبانیت از پله ها پایین می رفت فریاد زد : فردا باید جلسه بگذاریم . باید مشخص بشه کدوم آدم بی فرهنگی ته سیگارش رو انداخته تو راه پله .

****

در پارکینگ باز شد و پیرزاده با عجله وارد و از ماشینش پیاده شد و از جمع به خاطر تاخیر عذرخواهی کرد .

دوستان ! همه ما اینجا جمع شدیم برای اینکه به وضعیت نظافت راه پله ها رسیدگی بشه . البته از نظر من مشکل حادی وجود نداره . به درخواست خانوم ....

که خانوم طبقه دوم یکهو پرید وسط حرفم و گفت : یعنی چی مشکل حادی نیست ؟ حتما باید بچه طفل معصوم من خفه می شد تا وضعیت حاد بشه ؟ من می خوام بدونم پس ما واسه چی ماهی 70 تومن شارژ ساختمون میدیم ؟

لامپ ها که یکی در میون سوخته . آسانسور هم دو هفته است که خرابه . اینم از وضع راه پله . من می خوام بدونم این پول شارژ پس واسه چیه ؟

سعی کردم با خونسردی توضیح بدهم که مشکل آسانسور همین امروز حل می شود و پیرزاده هم تایید کرد که هزینه تعمیر آسانسور را خودش تنهایی پرداخت خواهد نمود. در مورد لامپ ها هم گفتم که من اطلاع نداشتم که سوخته اند و در اسرع وقت عوضشان می کنم . بعد هم رو به جمع گفتم : انصافا وضع نظافت راه پله ها بد نیست .هر هفته دوشنبه ها خانوم معتمدی میاد و بنده خدا از او بالا تا پایین پله ها رو با آب و کف میشوره . هر دو ماه یکبار هم که با وایتکس میشوره . و بعد رو به خانوم طبقه دوم گفتم : همین ماه پیش شما خودتون شکایت نکردید که بوی وایتکس حالتون رو داره به هم میزنه ؟ پس کم کاری از طرف بنده نبوده . ما اینجا جمع شدیم تا بفهمیم چه کسی این ته سیگار را انداخته توی راه پله .

پیرزاده و آقا مسعود همزمان شانه بالا انداختند و نگاه ها همه زوم شد روی باقرلو .

باقرلو نگاهی متعجب به بقیه انداخت و پرسید : چرا اینطوری نگاه می کنید ؟ مگه من فقط تو این ساختمون سیگار می کشم ؟

جعفری نژاد ته سیگار مچاله که دیگر خشک شده بود را از دست من گرفت و شروع کرد به برانداز کردن . مثلا می خواست ادای شرلوک هولمز را در بیاورد ولی قیافه اش بیشتر شبیه کاراگاه گجت شده بود . بعد هم اینطور افاضات کرد که : حیف که کاغذش از بین رفته وگرنه از مارک سیگار می شد فهمید کی اینکار رو کرده .

باقرلو با عصبانیت پاکت سیگارش را از جیب بغل پالتوی قهوه ای رنگش بیرون کشید و گفت : آقا ! تعارف که نداریم . این سیگار بنده است : اسی مشکی . لاغر مردنی . و ته سیگار نیمه جویده را از جعفری نژاد گرفت و به جمع نشان داد و گفت : فیلتر اسی مشکی رو صد بار هم بجویی بازم این شکلی نمیشه . شما خودت سیگارتو رو کن جمع ببینن .

گفتم آقای باقرلو یعنی من انقدر بی شعورم که ته سیگارم رو بندازم تو راه پله ؟ من اصلا تو راه پله سیگار دستم نمی گیرم .

باقرلو گفت : پس لابد من بیشعورم ؟

گفتم : نه بیشعور نیستید . ولی من بارها دیدم که موقع بالا و پایین رفتن از پله ها سیگار دستتون هست . بعضی وقتها هم آسانسور بوی سیگار میده .

آقا مسعود گفت : صلوات بفرستید دوستان . زشته به خدا . خدا رو شکر همه ساکنان اینجا با فرهنگ هستن . اصلا از کجا معلوم که کار ساکنان ساختمون باشه ؟ شاید مهمونی فامیلی کسی اینکار رو کرده .

گفتم : خدا رو شکر ما همه فک و فامیلمون هم با شعور هستن .

باقرلو گفت : لابد فامیل های ما بیشعورن ؟

گفتم : آقای باقرلو ! شما اهل کمالاتی . چرا من هرچی میگم به خودت می گیری ؟من کی گفتم که اون آدم بی فرهنگ فامیل شما بوده ؟

*****************

جلسه بدون رسیدن به هیچ نتیجه ای به اتمام رسید و خانم طبقه دوم با عصبانیت پارکینگ را ترک کرد . با پا درمیانی جعفری نژاد ، من و باقرلو روی همدیگر را بوسیدیم و مشاجره لفظی ما ختم به خیر شد . ظاهرا پرونده  ته سیگار مچاله شده توی راه پله مختومه شده بود اما درست چند روز بعد خانم طبقه دوم دوباره با عصبانیت بیشتر دستش را گذاشت روی زنگ واحد ما . اینبار قبل از اینکه مانی ته سیگار را بجود و مدارک را امحاء کند پیدایش کرده بود .

یک ته سیگار مارلبرو فیلتر پلاس که آثار رژ لب قرمز رنگی روی آن دیده می شد ...

+ قبول دارم که نوشتن یک داستان دنباله دار وقتی قرار است قسمت دوم آن را یک هفته بعد بخوانید ریسک بزرگی است . شاید خوشتان نیاید شاید هم مورد توجه قرار بگیرد . به هر حال تجربه جالبی باید باشد . مخصوصا وقتی خود بنده هم هنوز خبر ندارم که این ته سیگار از کجا آمده و این زن اسرار آمیز کیست ؟

اوزوموزدن چیخماخ !

عباس آقا همسایهء چن تا محله آنورتر ساختمان هفتگ و از رفقای قدیمی عهد شباب و کتاب ماست ، تپل و کچل و بامعرفت است ، در یک آموزشگاه IT مدیر آموزش است اما خودش تکنولوژی گریز است ، آخرین سد سدید و آخرین مرد مقاوم بود در فقرهء گوشی هوشمند و تبلت و اینها که قرنهای متمادی صوفی صفت یک گوشه نشسته بود با یازده دو صفر ماستش را میخورد اما انقد یک تنه رفتم روی مُخ اش که آخرالامر سپر بینداخت و تسلیم همی شد ! ... دیروز در پروسهء انتقال سیمکارت و کانتکت هاش اتفاقات فان ی افتاد که در نهایت کللهم اجمعین شماره های سیم کارت و گوشی قبلی ش پرید و به گاه رفت ! ... دیشب نشسته بودم از توی گوشی خودم شماره های دوستان مشترکمان را در می آوردم و روی کاغذ می نوشتم براش ... دوستانِ توی گوشی آدم همیشه یک اسم هستند و به شماره شان کاری نداریم و وختی زنگ میزنند و اسمشان می افتد روی صفحهء گوشی مان هم حتتا حروف اسمشان را نمی خوانیم ، چون به مرور زمان هرکدام تبدیل به یک شمایل و لوگو میشوند توی ذهنمان لذا تا حالا به اعداد و ارقام شماره های دوستانم اصلن دققت نکرده بودم ، جالب بود ... خیلی رُندها ، نسبتن رُندها ، چپرچلاق ها و غیر قابل حفظ کردن ها ، کُد یک و دویی ها ، شهرستانی ها ، ایرانسل ها ، تالیاها ، رایتل ها ، دو سه شماره دارها ... یکجور حس جالبی بود ، انگار تمام این قدیمی ها را دوباره داشتم میشناختم در مکاشفه ای تازه و هیجان انگیز ... کشف پوست تو از نو ، آدمهای جدید ، رفقای جدید ... 

.

مادربزرگم خدابیامرز یک اصطلاحی داشت به معنی از خود در آمدن ... فارسی ش میشود توو مایه های از خود بیخود شدن ... دیشب انگار از خودم در آمده بودم و از یک زاویهء تاحالا ندیده به تماشای آدمهایی نشسته بودم که آنها هم از خودشان در آمده بودند و در تقاطع یک چهارراه شلوغی که هیچکداممان تا حالا آنجا نبودیم داشتیم برای اولین بار هم را ملاقات میکردیم ... البته این احساس خیلی شخصی ست و شاید به نظر خیلی هاتان اغراق شده و مسخره بیاید که تا حددی هم حق دارید ولی خوب بود دیگر ... برای من خوب بود ، جالب بود ... کللن توو همه چیز شدیدن لازم داریم این از خود در آمدن را ... توو کار ... تو زندگی ... توو زناشویی ... توو رفاقت ... اصلن شما ببینید هرجای دنیا ابداع و اختراع جدیدی شده که زندگی انسانها را تحت تاثیر قرار داده نتیجهء این بوده که یک نابغه ای یک نیازی را حس کرده و بعد از خودش درآمده ، یک جور دیگر نگاه کرده ، یک جوری که تا قبل از او هیچکس آنطور نگاه نکرده بوده ، بعد نشسته ( یا واستاده ! ) برای آن نیاز یک راه حل جدید ابداع و اختراع کرده و ترکانده ! ... به نظرم باید تلاش کنیم بیشتر خودمان را در موقعیت از خود در آمدن قرار بدهیم !

.

آرشیو

آقا یک سوال....  شما با عکساتون چی کار می کنین؟

چند سال پیش با کلی ذوق نشستم یک درایو کامپیوتر رو اختصاص دادم به عکس ها.... یک سری فولدر درست کردم و هر عکسی رو ریختم توی فولدر مخصوص خودش.... سفر... عروسیها... kids..... family .... عید .... friends .... تولد ها و .... داخل هر کدوم باز یه عالمه فولدر دیگه مثلا عید 91 / عید 92 و اینجوری... این تقسیم بندی ها برای همون چند سال پیش خوب جواب می داد. چون فقط یک دوربین کامپکت کوچیک داشتیم و فقط مناسبت ها و سفرها با خودمون می بردیم و عکس می گرفتیم.... ولی حالا با وجود دوتا گوشی و یک دوربین تقریبا حرفه ای در ماه کلی عکس ایجاد میشه که دیگه یه درایو و دوتا درایو جوابشو نمی ده.... تقریبا هر درایوی که باز می کنم توش چند تا فولدر عکس هست...و چون دیگه اون نظمه به هم خورده برای هر فولدر مجبورم سه متر اسم بزارم .. مثلا خونه ی سارا تاریخ فلان که فلانی هم بود.... یا سفر شمال با فلانی در تاریخ فلان... خنده دار شده...  یه بار تصمیم گرفتم بعضی عکس ها رو رایت کنم روی دی وی دی و بعدش دیلیت کنم.... خب یه بدی داشت اونم اینکه وقتی یه عکس از توش می خوای باید بری بگردی اون دی وی دی رو پیدا کنی که خیلی مصیبته.... و تقریبا به مرور زمان کلا اون سری عکس های رایت شده فراموش شدن.... من دوست دارم یه وقتایی بشینم و همین جوری عکسا رو مرور کنم.... 

راه دوم هم چاپه. واقعا هم لذت بخشه داشتن ورژن کاغذی و قابل لمس عکس ها.... چند باری هم این کار رو کردم و توی آلبوم گذاشتم. یه کم هزینه و یه کم بیشتر حوصله می خواد....

عکس ها رو می گیرم برای بعدها.... برای خیلی بعدها.... حالا اینکه اون بعد ها کجا قراره دنبالشون بگردم نمی دونم... قراره خوشحالم کنن یا ناراحت باز نمی دونم ... اینکه چند تا هارد اکسترنال رو قراره پرکنم و یه جایی توی یه جعبه ای نگه دارم رو هم نمی دونم.... اصلا همون بعدها دوست دارم نگاشون کنم؟ تکلیف این همه شمع تولد فوت کردن ها و کنار عروس و داماد ایستادن و شب یلدا ها و نوروزها و دور همی ها چی می شه؟ واقعا می ریم سراغشون؟ دوسشون داریم؟ یا الکی داریم براشون درایو خرج می کینم ... نمی دونم... ولی خب همیشه دلم می سوزه برای اون عکسایی که توی موبایلم تلنبار شده بود و یه دزد آشغال گوشیمو برد.... کاش بمیره اون دزده.... عکسای آخرین عید کنار بابا.... هرچند که دزده حدس نمی زده که یه نفر عکسای موبایلشو از فروردین تا تیر خالی نکرده نباشه .... ولی باز دلم می خواد بمیره .....

یه سوال ....شما با عکساتون چی کار می کنین؟

یک و چند دهم ریشتر...

نیش خوردگان تاریخ دو دسته اند. جماعتی که از سوراخ ِ جهالتشان نیش می خورند و آنهایی که از سوراخ ِ ساده دلی اشان. از قضا این دو تا سوراخ از حفره های بینی به هم نزدیکترند. البت یک سری سوراخ دیگر هم هست که احتمال نیش خوردن، دور و برشان هست لیکن بی گمان این دوتا استراتژیک ترند.

الغرض؛

این آقای همسایه ی طبقه ی سوم ِ ما از جماعت دسته ی دوم است. چند روز پیش آمده بود پایین، نشسته بود با حال خراب چای می خورد و گلایه می کرد. می گفت: "آقا اصلن من ترسو! خوب شد؟ بله من از زلزله مث سگ میترسم! بزرگترین کابوس زندگیم زلزله است، انسان باشید خب! شایعه می سازید در حد لالیگا؟! با مستندات شهرداری و اطلاعات علمی-ژئوفیزیکی که چی ؟! روان پریش و روان نژند شاخ و دم که ندارد! خدا از سر تخصیراتتان نگذرد بابت این دو شبی که نتوانستم لخت بخوابم! چرا می خندی؟! خب شَل و پَل معمولی بهتر از شَل و پَل کون برهنه است! نیست؟! کی دوست دارد سگهای زنده یاب وختی پیداش کردند از چیزش بگیرند بکشند بیرون!!"

خلاصه که دل پر دردی داشت. خواستم بگویم خیالت تخت عزیز من، سگ های زنده یاب که همینطوری الکی نیستند. کلی آموزش دیده اند. سر ِ کلی کلاس نشسته اند، مثل بچه ی آدم. آنقدر فهمشان می شود که 100 و خرده ای کیلو هیکل را از نیم سیر معامله نکشند بیرون. حکمن عقلشان می رسد که این ریختی هم معامله حرام می شود، هم هیکل. اما خب ملاحظه ی احساسات رقیقش را کردم و نگفتم و آقای  همسایه هم چایش را خورد و رفت. 

دو ساعت بعد خیلی خوشحال و راضی آمد جلوی درب آپارتمان گوشی موبایلش را گرفت جلوی دماغم و گفت: امان از تکنولوژی. این گوشی ِ ما یک چیزی دارد به اسم استور، تو مایه های همون بقالی ِ خودمون. فقط عوض تخم مرغ و شَپَل و دوغ ِ گرینه توش برنامه هست و اپلیکیشن و اینا. رفتم گشتم توش یه نرم افزار راهنمای زلزله پیدا کردم. می ریزی رو گوشی بعد گوشی رو میذاری رو میز و صندلی و زمین یا بغل تخت خوابت اونوخت به محض کوچکترین لرزه ای برات کلی پیغام ِ کلیدی و راهنمای حیاتی لیست می کنه. از قدرت زلزله و مکان دقیقش بگیییییر تا مکان یابی ِ بهترین نقطه ی خانه برای پناه گرفتن و حتی پیشنهاد مناسب ترین پوشش واسه اونایی که مثل من لخت می خوابن و می خوان فرار کنن!! خلاصه خیلی مَرده به جان مولااااا...

این ها را رگباری گفت و به روح درگذشتگان و اموات تولید کنندگان این برنامه های این طووور کاربردی شادباشی فرستاد و خداحافظی کرد و پله ها را هن هن کنان رفت بالا در حالی که می شد به وضوح صدای ندای درونش را توی راه پله ها شنید که با رضایت از خواب راحت امشبش خبر می داد.

نیمه های همان شب با سر و صدایی مهیب از خواب بیدار شدم. دویدم پای پنجره و نگاهی کردم. چند ثانیه بعد یکی با مشت و لگد در را می کوبید. اینبار دویدم سمت در. آقای همسایه ی طبقه سوم بود. بالا تنه اش لخت بود و پایین تنه را با یک پارچه ی خوش طرح و نقش ِحریر پوشانده بود. یک کلام گفت "زلزله" و دوید سمت راه پله ها.

داد زدم: زلزله کجا بود آقااا. این چه بساطیه نصف شبی؟!

از توی راه پله ها سرک کشید و گفت: پس این سر و صداها چیه خره. این لرزیدن شیشه ها. مگه کوری؟ مگه کری؟

گفتم: نه کورم نه کر. تیرآهن خالی می کنن. اونجا، تو کوچه، احتمالن حساسیت نرم افزار روی گوشیت رو گذاشتی تا بیخ ِ بیخ... در ضمن شلوارک جدید مبارک شازده!

ایستاد. چند ثانیه به شیشه های راه پله زل زد. بعد نگاهی به من کرد، بعد سر و وضع خودش را ورانداز کرد، پارچه ی حریر دور کمرش را دو دستی چسبید واین بار بدون خداحافظی پله ها را هن هن کنان رفت بالا در حالی که چوب پرده ی آویزان به پارچه ی حریر، روی زمین لِخ و لِخ کشیده می شد و می شد به وضوح صدای ندای درونش را توی راه پله ها شنید که می گفت: یزیدتووووو، کاش لااقل پتو سبزه رو می پیچیدم دورم جان مولااا....

مرسدس

به دویست و سی سورمه ایی می گفتن آدم خراب کن،ماشین اطلاعاتی جماعت بود.تشریفات.تو که پیاده می شدی و راننده که در رو می بست،خراب بودم.تا در خونتونو ببندن دوتا گل جلو بودیم.

پشت بند اون لبخند نیم بند تمام چهارم دبیرستان،راس ساعت شیش ونیم تو ایستگاه شرکت واحد روبروی خونتون بودم .با کاغذ تا خورده و رنگ و رو رفته ایی که روش نوشته بودم: نشود فاش کسی آنچه میان من و توست،تا اشارات نظر نامه رسان من و توست،گوش کن با لب خاموش سخن می گویم،پاسخم گو به نگاهی که زبان من و توست.شعرو از توی کتاب سیاه مشق داداشم نوشته بودم،شکیلا هم می خوند.کاغذ پاره موند تو دستم.

پشت بند همون لبخند نیم بند که در مغازه جمشید وقت نقد کردن کیک و نوشابه زدی و خداوکیل آخرشم نفهمیدم با من بودی یا با میتی شاتیله ی صغری خانم.

تمام سال چهارم کتاب و بستیم و تیغی زدیم سر کیک و نوشابه ،یعنی یک بار به زور برف و بارون نیومدی توی بالکن رخت شسته ها رو جمع کنی.

سال اول رتبم شد هفتاد هزار،دعوت شدم نوجوانان اکباتان بازی کنم.اگر لبخند رو با من بودی علی کریمی بودم الان.چن سالشه این بچه؟

مهمان این هفته هفتگ

آقای آرش ناجی است ....

ایشان درزمینه شعر کوتاه فعالیت دارند...و با  وبلاگ  " میرزا قلمدون " از قدیمی های دنیای وبلاگ هستند . 

سلام نازنین

حاصل آنهمه کنکاش در نبودن ها ی تو  ، سرابی بود که با تمام تخیلات شاعرانه هم نمی شود به قدر ته استکانی

رفع عطش کرد . بی تو همنشین در و دیوار این خانه شده ام

در و دیوار های این خانه

حتی به مهمان ها هم حسادت می کنند

وقتی که نیستی

همه چیز سر جای خودش است ، درست مثل روز اول ، فقط آینه کمی چروکیده تر شده و رازقی توی بالکن بقدری

سمت در سرک کشید که لاغر شد و خشک شد و پوسید . بامبوها هم زرد شده اند

خوشرنگ اما زرد

خوشرنگ اما بی جان

خوشرنگ اما من !

گفته بودم که من و بامبوها هم سرنوشت هستیم

شاعری که عاشق است

همیشه به مردی می بازد

که شعر نمی فهمد

با اینهمه کنار آمده ام و همه ی اینها را مدیون خواب عمیقی بودم که یک شب چیزی شبیه درد نوستالژیک "دزدعروسکها"

قرصها را شبیه اسمارتیز به من خوراند تا بخوابم و خواب تو را نبینم

وقتی بیدار شدم سنگینی بزرگی از روی سینه ام برداشته شده بود ، راحتتر نفس می کشیدم و بازدمهام آغشته به هیچ عطر خاطره انگیزی نبود

خودکشی نبود

یک خواب عمیق بود

جلب ترحم نبود

یک خواب عمیق بود

وقتی بیدار شدم

تنها سکه ی چشمهای تو در جیبم بود

که با آن یک نخ سیگار هم نمی دادند

نگران نباش به هیچ وجه!

این جماعت هم مثل تو

تنها

به وجه رایج مملکت فکر می کنند 

حالا وقتی مرورت می کنم نه گره ای در ابروهایم است نه در مشت هایم ، از انصاف نگذریم ! روزهای خیلی خوبی داشتیم

و شب هایی که به زحمت ، صبح می شدند . می دانم که خوب نیست ؛ ولی از تو چه پنهان خشک شده ام مثل همان رازقی ، مثل شاخه ی بامبوها .

یک سطل واژگون بر سرم بگذارم هیچ چیز از مترسک شدن کم ندارم

حاصل آنهمه عاشقی کردن

مترسک شدن بود

در شالیزار موهای تو

و عشق

چوبی بود

در آستین پاره ی من 

.

جایگاه

این چیزی و که میخوام توضیح بدم خیلی از لحاظ روانشناسی و عملی بلد نیستم بگم ...

ولی یه چیزی درون ما هست که تقریبا پشت نقاب هایی که هر روز میزنیم اتفاق میافته ....و کمتر کسی دیدم بیانش کنه ... اینکه بخوام  ویکی پدیایی توضیحش بدم سخته ....  جمله بندی شو بلد نیستم .....ولی بزارید با مثال توضیح بدم ...

مثلا شخصی تو محل کار شماست که هم رده شماست و همون کاری انجام میده که شما انجام میدید ... و شما از ایشون خوشتون نمیاد ولی ایشون  از شما محبوب تر و موفق تره... البته  از دید شما علت موفقیتش چاپلوس بودنشه  یا دلایل دیگری دارید ... ولی این قابل اثبات نیست حتی برای خودتون ...

هیچ مشکلی هم با هم ندارید و جای همدیگر تنگ نکردید .... ولی وقتی مورد توجه قرار میگیره ... حال شما زیاد خوب نیست و برعکس ...

در یک پروژه اداری مشترک این شخص اشتباه فاحشی میکنه و شما طبق وظیفه ایی که داری  ایشون رسوا میکنید خب وظیفه است و باید این کار رو میکردی ..... اگه نمیکردید خود شما مسول بودید ... دلایلتون کاملا درسته و هر کسی دیگر هم جای شما بود همین کار رو می کرد

ولی احساستون چیز دیگریست قاعده اش این که شما الان از اینکه یکی از افراد مجوعه اشتباه کرده خرسند نباشید ودر واقع از صمیم قلب خوشحالید و شعف دارید .

نمیدونم تونستم منظورمو برسونم یا نه ... شما زیراب کسی نزدید .... شما نون کسی اجر نکردید.. شما تو کار ایشون خلل به وجود نیوردید ....ولی از اینکه موفق نیست خوشحالید و این و پنهان میکنید 

اتفاقهایی که روزانه در زندگی ما رخ میده و ما کاملا وانکش های درستی نشون میدیم و حرف های درستی میزنیم ولی جایگاه اون واکنش و حرف های ما اونی نیست که باید باشه ....

همسرتون از کاری که شما بارها بارها بهش توصیه کردید انجام نده  ضربه میخوره ....قاعده اش اینکه ناراحت باشید ولی نیستید 

دوستی مبایلش خراب میشه و موقع خرید اون مبایل شما بهش توصیه کرده بودید این گوشی نخره  و اون گوش نداده بود ....قاعده اش اینکه غصه بخورید ولی نمیخورید 

پسر بچه ایی  با 18 سال سن پشت  ماشین  چند صد میلیونی نشسته و جلو چشم شما کار غیر اخلاقی   یا خلاف مقرارت انجام میده

قاعده اش اینکه احساس شما  درگیر نشه ولی میشه ....

شما مذهبی نیستید  ... از تمام چالشهایی که برای هم وطن های مذهبیتون به وجود میاد خرسندید ....

شما مذهبی هستید .... و.....

من به این نتیجه رسیدم اگه  توو تنهایی هامون بجای اینکه بشنیم و هزارتا دلیل برای توجیح کارمون با دیگران  بیاریم  و خودمون بری و بی گناه جلوه بدیم .......

کمی به جایگاه عملکردمون فکر کنیم ... وبا خودمون شفاف بشیم که واقعا چرا و از چه جایگاهی این کار رو انجام دادیم زندگی بهتری خواهیم داشت و به آرامش بیشتری خواهیم رسید ....

+ حموم برای من جای مقدسیه ... همیشه از نوجوانی با  خودم تو حموم خلوت میکردم و وقتی برهنه بودم دعا میکردم میدونم عجیبه و مسخره به نظر میاد ....

از اینکه تو حموم توالت  فرنگی میزارند خوشم نمیاد 

دوست دارم حموم اپارتمانم خیلی شیک راحت و بزرگ و پور نور باشه ....